Najnowsze recenzje książek

Historia jaką opowiedziała australijska pisarka, Pani Stedman chwyta za serce, niektórych w tym i mnie przejęła do głębi jestestwa. Piękna jak i smutna, mądra ale pełna prostoty, skłania do refleksji, uwrażliwia na cierpienie niewinnych. Obok tej opowieści nie sposób przejść obojętnie. Szczególnie przekonuje bardzo przemyślana i spójna jak na debiut konstrukcja fabuły. Pewnym mankamentem są wyidealizowane postacie u których z trudem można dojrzeć słabości. Zachowują się jednak logicznie uwiaryg...

Powieść napisano lekkim piórem, tak klarownie że potworne obrazy same pojawiają się przed oczyma wyobraźni. Na początku horroru stworzono nieprzeciętnie wysokie napięcie a dynamiczna akcja mroziła krew żyłach. Z czasem jednak tempo fabuły spadło, podobnie jak i pasja z jaką pisał twórca. Myślę że Stephen King, nie mógł tworzyć "Podpalaczki" na trzeźwo i nie chodzi mi o alkohol, ale o narkotyki. Postacie którym podano próbę nr. 6 zachowywały się jak w narkotycznym transie. W wyniku eksperymentu...

Pozwólcie że zacznę od cytatu z Hamleta. "Poloniusz: Cóż czytasz, mości książę ?- Hamlet: Słowa, słowa, słowa..." "Siedem sióstr" irlandzkiej autorki to zdecydowanie przegadana powieść. Pierwsza część sagi rodzinnej, mogłaby swobodnie zmieścić się w jednej trzeciej objętości tomiszcza. Tą przesadnie ckliwą historię, gdzie mnóstwo jest przytulania, pocieszania, okazywania wsparcia, należy uznać za tendencyjną. Powieść mówi o sile miłości i wartości jaką jest rodzina. Bo nawet w zastępczej rodzą...

Zapewne wiecie ale pozwólcie że przypomnę. Elegia to refleksyjny utwór z pogranicza liryki i epiki, utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, skargi, odnoszący się do spraw osobistych lub egzystencjalnych. I tak właśnie napisano większość z wierszy "Elegii na odejście". Pan Zbigniew zastanawiał się nad kruchością rzeczy, odwiecznym przemijaniem, śmiercią także własną. Odejściem od systemu jednych wartości ku innym. Przyrównywał życie do podróży, za sprawą której poznajemy świat. Część z wier...

Nie pamiętam bym kiedyś czytał powieść łączącą urban fantasy z kryminałem a już na pewno nie polskiego autorstwa. Taką jest "Złodziej dusz", pierwszy tom heksalogii z Dorą Wilk w roli głównej. Aneta Jadowska oferuje czytelnikom, oryginalną jeśli chodzi o pomysł, ale przewidywalną i mdławą historię. Występuje tu mnóstwo ras magicznych: wampiry, wilkołaki, wiedźmy, magowie, diabły, szyszymory, viccanki. Dwupoziomowa akcja toczy się w ludzkim Toruniu, oraz alternatywnym Thornie zamieszkanym przez...

"Zjazd absolwentów" to jedna z najnudniejszych powieści jakie czytałem w ostatnich latach. Francuski autor skupił się na opisie zapachu: eukaliptusów i lawendy; wyglądu postaci; brzegów Riwiery oraz zabudowań. Nawet muskający twarze mistral nie wniósł ożywienia. Nieudana konstrukcja fabuły przypomina patchwork z wątków kryminalnych i obyczajowych. Literacka i szczegółowa kreacja postaci wprawdzie przekonuje, ale podobnie jak senne opisy wydłuża ten quasi-kryminał. Utworowi brak klimatu i napięc...

Koreanka, Sehee Baek w formie dialogu opisuje sesje terapeutyczne z psychiatrą, który krok po kroku próbuje wyciągnąć ją z depresji. Początek jest obiecujący, uświadomiłem sobie że stany które często przeżywałem, podobnie przechodziła Sehee. Jednak czym dłużej czytałem o terapii tym wydawała się bardziej trywialna, tym mniej wnosiła do mojej samoświadomości. Zagłębiając się w lekturę zdałem sobie sprawę jak wielkie i różnorakie cierpienie spotyka osoby chorujące na depresję. Że mnóstwo czynnik...

Piąta część cyklu z Wiktorem Forstem wciąga znacznie mocniej niż poprzednia. Trzyma w napięciu, wciskając w fotel, kanapę czy cokolwiek na czym podczas lektury się znajdziemy. Określiłbym ją jako zgrabną, zwięzłą relację a nie powieść. Ponieważ brak w niej opisów przestrzeni po których autor próbuje nas wieść, co przyśpiesza akcję lecz powoduje poczucie niedosytu. Sposób prowadzenia pióra niczym się nie wyróżnia, jest prosty, grafomański. Postacie mimo że zachowują się konsekwentnie w tym Fors...

"Znaki miłości" to prze-lukrowany, nudnawy romans, gdzie wszyscy sobie pomagają i szeroko uśmiechnięci napawają się pięknem życia. Amerykańska autorka przybliżając codzienne życie Bree Prescott i Archera Hale'a, dwójki czołowych postaci, opisuje prozaiczne sytuacje które ich do siebie zbliżają. Wtrąca co pewien czas retrospekcje, gdyż wspomnienia straszliwej przeszłości nie pozwalają im normalnie funkcjonować. Jednak pod względem psychologicznym jest to bardzo słaby utwór. Bree co rano wymiotuj...

Czytając najbardziej znaną powieść angielskiego twórcy nie mogłem oprzeć się częstym, niekontrolowanym napadom śmiechu. "Autostopem przez Galaktykę" wciąga z każdą stroną bardziej, mimo że nie odczuwa się obezwładniającego napięcia. Pochłania raczej specyficzny, absurdalny ale inteligentny rodzaj humoru, redukujący poziom napięcia nawet w sytuacjach dla bohaterów tragicznych. Powieść mimo ładunku intelektualnego jest łatwa w odbiorze, nawet lekka. Zwięzły, acz bardzo klarowny język to kolejne a...

"Gdy się nad tobą znęcają, nie dowiadujesz się niczego odkrywczego na własny temat; natomiast jeśli sam się nad kimś znęcasz, dowiadujesz się o sobie czegoś, czego nie można zapomnieć." Początek lektury dawał nadzieję na ciekawą literacką przygodę. Jednak czym dłużej czytałem tym bardziej książka mnie odstręczała. Mamy tu złożoną historię miłosną Marianne i Connella, niestety opisaną powierzchownie. Autorka pozuje na psychologa, stąd jej wywody są bardzo płytkie. Co ciekawe dialogi nie są opat...

Powieść jest próbą biografii wyimaginowanej gwiazdy filmowej Evelyn Hugo. Próbą w moim odczuciu całkowicie nieudaną, bo skupiającą się na powierzchowności, doczesnym blasku, romansach, bogactwie, urodzie, sławie, skandalach. Brakło mi nie tylko głębszej refleksji ale co ważniejsze, odróżnienia dobrego od złego. Proste opisy skupiają się na nudnawym referowaniu kreacji, wyglądu postaci, koloru mebli, zasłon. Zwięzły sposób pisania ale z wieloma powtórzeniami, nie przykuwał mej uwagi. Nie sposób...

Napisany z dużą dozą wrażliwości kryminał, w którym trafnie oddana jest istota zła. Piekła rodzinnego, gdzie zawsze cierpią dzieci, kłamstw, zdradzających się małżonków, machlojek i w końcu morderstw. Chmielarz w swej "Ranie" dla przeciwwagi opisuje także dobro, na przykład dzieci z rodzin patologicznych często wyrastają na osoby wrażliwe a nawet zaradne, mimo poranionych do końca życia dusz. Tocząca się szybko i płynnie akcja oraz bogaty bardzo klarowny język to niezaprzeczalne atuty. Dokładnie...

John Irving przykłada do oczu czytelnika soczewki absurdu i groteski, a w nich z pozoru śmieszne sytuacje okazują się bardzo gorzką konstatacją rzeczywistości. W związku z tym sposobem opowiadania lektura męczyła mnie. Przyznaję nie byłem w stanie wytrwać do końca. Postrzeganie seksualności wydaje się zbyt radykalne. Tutaj mężczyźni stoją na z góry przegranej pozycji, gdyż ich popęd płciowy trochę większy niż u kobiet jest uznawany przez autora za niewłaściwy a nawet groźny. Nie da się zaprzecz...

Poprzednio czytane powieści, wylewające sią spod piór subtelności, kunszt autorski wysoko postawiły poprzeczkę przed następnymi. Rozczarowałem się więc Anielicą - Pani Miszczuk, popularnej rodzimej pisarki. Prosty, mało klarowny, pozbawiony subtelności język mimo swej zwięzłości nudził sprawiał wrażenie miałkości. Akcja toczy się szybko, jednak łatwo przewidzieć jej koleje. Protagonistka, około dwudziestoletnia Wiktoria zaczęła mnie irytować. Jej dziecięca naiwność, brak przewidywania a nawet...