Najnowsze recenzje książek

"Świąteczny dyżur" to fragmenty szpitalnego dziennika, konkretnie przepracowane dniówki autora w okresie bożonarodzeniowym. Rozdziały są króciutkie i dowcipne, humor autora sprowadza się do wyszydzania innych, uwypuklania głupoty i lekkomyślności. Nie raz i nie dwa pojawia się coś obrzydliwego albo z podtekstem. Znalazłam informację, że autor nie jest już lekarzem, przerzucił się na karierę stand-upową. Cóż, to wiele wyjaśnia! Wyobraźcie sobie, że taką treść przenosimy na scenę kabaretową, aż s...

Łyknęłam tę wiedzę w pigułce, ale nie powiem, żeby była smaczna. Nie do końca rozumiem, do kogo kierowana jest ta książka i w zasadzie po co... w ogóle jest. Nie wydaje mi się, żeby dorosły czytelnik, taki chociaż trochę zainteresowany światem, mógłby dowiedzieć się z niej czegoś nowego. Rozdziały są ekstremalnie krótkie i ogromnie różnorodne, dlatego lektura przypomina trochę czytanie miniaturowej wersji encyklopedii. Chociaż to też nie do końca prawda, bo w głowie prędzej utkwi luźny styl aut...

Ta powieść wydaje się być opus magnum nie tylko jeśli chodzi o cykl o Straży, ale w ogóle w Świecie Dysku. Tak jak słusznie zauważył jeden z czytelników, świetnie widać tutaj to, o czym mówił Neil Gaiman - Pratchett to nie roześmiany miły pan, tylko człowiek inteligentny i pełen gniewu. Żarty (wyjątkowo udane szczególnie na początku książki) pozwalają trochę rozładować gromadzące się napięcie, ale nie zawsze nam towarzyszą. W "Straży nocnej" potrafi się zrobić naprawdę poważnie i mrocznie. Pojaw...

🐢MOJA OCENA 5/10🐢 "Bardzo łatwo jest pchnąć starszą panią na ziemię, przycisnąć ją skrzydłem do wrót od stodoły, a potem sypać na nie kamienie, aż nie będzie mogła oddychać. I wtedy całe zło odpłynie. Tylko że nie. Ponieważ dzieje się coś innego złego i są inne stare kobiety. A kiedy już się skończą, zawsze są starzy mężczyźni. Zawsze są obcy. Zawsze są przybysze. A potem, może, pewnego dnia jesteś ty. Wtedy kończy się szaleństwo. Kiedy nie został już nikt, kto mógłby oszaleć". 🐘 "Istnieją licz...

"Wielka Panda wskazała na strumień u ich stóp - Mały Smoku, widzisz drogę, jaką płynie woda naokoło skały? Przeszkoda trwa na swoim miejscu, ale woda ją opływa obierając najłagodniejszy sposób dotarcia do celu. My możemy zrobić to samo". James Norbury, Podróż. Wielka Panda i Mały Smok -- Dobrze pamiętam, jacy uroczy i niewinni byli bohaterowie tej serii w pierwszym jej tomie. Słodkie pandy jedzące, turlające się, jedzące, śpiewające i znowu jedzące. A teraz, w "Wyprawie do Smoczej Góry"? Ile...

Tiffany dorasta, a co za tym idzie, pojawiają się pierwsze zabawy i romanse. W Świecie Dysku mało rzeczy jest zwyczajnych, nie inaczej ma się u młodej czarownicy, bowiem przypadkowo rozkochuje w sobie... ducha zimy. Śnieg, zamieć i lawina zamiast czekoladek? Miłość niekoniecznie musi być gorąca, równie dobrze może być śmiertelnie lodowata. Główny wątek początkowo wydawał mi się trochę mętny. Nie wiedziałam za bardzo, o co chodzi i do czego to dąży. Na szczęście z czasem załapałam, co autor miał...

Uwielbiam "Moulin Rouge", oglądałam ten film kilka razy, a po lekturze "Revelle" nie da się ukryć, że inspiracja tym musicalem jest ogromna. Jednak nie było to dla mnie żadnym problemem, cieszyłam się, że mogę odkryć tę historię w nowej wzbogaconej wersji. Autorka dodała ciekawy system magiczny, opisała te same trudne dylematy moralne, przedstawiła wielu zróżnicowanych bohaterów, z którymi możemy sympatyzować. Powieść jest świetna, wciąga od pierwszej strony i bardzo miło spędziłam przy niej cza...

🐢MOJA OCENA 7/10🐢 "Dlaczego się odchodzi? Aby powrócić. Aby ujrzeć miejsce, z którego się wyruszyło, nowymi oczami i w nowych barwach. A także po to, by ludzie spojrzeli na ciebie inaczej. Powrót do miejsca, z którego się zaczęło, nie jest tym samym, co nieruszanie się z niego nigdy". 🐘 "Zawsze staraj się zmierzyć z tym, czego się lękasz. Miej przy sobie tyle pieniędzy, ile trzeba, nigdy za dużo, i kawałek sznurka. Nawet jeśli to nie twoja wina, to twoja odpowiedzialność. Czarownice rozwiązują...

Z hasła ARCHITEKTURA: "Przez długi czas wznosiliśmy budynki, które da się zobaczyć. Potem jednak architektura tak zbrzydła, że postanowiono uczynić je przezroczystymi, żeby ludzie przestali narzekać. W roku 1109 dwa samoloty wbiły się w wysokie szklane wieże, ponieważ nie dostrzegły ich w porę. Pojawiły się wtedy pytania, czy drapacze chmur to na pewno dobry pomysł. Odpowiedź brzmiała: TAK, więc postawiliśmy ich jeszcze trylion". Umówmy się, że na poważnie już było. Są pewne wydarzenia, teorie,...

Im wyższa góra, tym większy upadek. Pierwsze dwie części przygód Moista, mojego ulubionego bohatera, oceniłam na najwyższą notę. "Para w ruch" niestety powstała jako jedna z ostatnich książek Pratchetta, kiedy choroba już mocno przeszkadzała mu w tworzeniu. Przy redagowaniu jej załamywał się Rob Wilkins, asystent pisarza, o czym opowiadał w biografii "Życie z przypisami". Zniknęła cała błyskotliwość typowa dla tego fantastycznego cyklu, a bohaterowie, mimo najszczerszych chęci, stali się cienia...

Tiffany żegna się z Kansas i wyrusza do świata snów na jazdę bez trzymanki, traci orientację zupełnie jak w króliczej norze, ale na szczęście pomoże jej ropuch i... tak jakby... smerfy? "Jeśli się nad tym lepiej zastanowić, baśnie nigdy na nic nie przedstawiały dowodów. Występował w nich przystojny książę... czy naprawdę był taki? A może po prostu ludzie nazywali go przystojnym, bo był księciem? Dziewczyna była piękna jak poranek... no dobrze, ale który poranek? Kiedy leje deszcz, trudno nawet...

Chociaż łatwo byłoby mi wypisać minusy, to koniec końców dobrze się bawiłam przy tej powieści, a to jest chyba w czytaniu najważniejsze. Wybrałam sobie jeden dzień wolny i czytałam ciągiem, co nie było takie trudne, bo dużo się w książce dzieje. Autorka zadbała też, aby rozdziały kończyły się zawieszeniem akcji, także po przeczytaniu jednego, miałam ochotę od razu poznać ciąg dalszy. Cała seria kojarzy mi się z "Czystą krwią", tylko w wersji młodzieżowej - jest świat pełen różnych niebezpieczny...

"Strzępki życia" to może nie najlżejsza, ale za to jakże fascynująca lektura. Naprawdę warto skupić się i przebić przez nieraz trudniejszy naukowy język. Przyznam, że dzięki tej książce poczułam duży respekt (i trochę strach!) w stosunku do grzybów. One potrafią rzeczy, które w głowach nam się nie mieszczą, a i tak człowiek posiada póki co tylko ułamek wiedzy na ich temat. "The Last of Us" przestaje być takie śmieszne, kiedy dowiadujesz się, że grzyby-zombie naprawdę istnieją! Jestem zdania, że...

Bardzo szybko wpadłam w tę historię. Może to te krótkie rozdziały, może kontrowersyjny temat, może autorka odprawiła tu jakieś czary, ciężko stwierdzić, ale powieść się wręcz pochłania. Czytałam w każdej wolnej chwili, nawet pomimo tego, że jakoś w połowie poczułam się odrobinę znużona "podchodami" głównej pary. Czytałam nawet szybciej, żeby tylko poznać już zakończenie. Różnica 10 lat nie jest duża, kiedy mówimy o dorosłych ludziach, którzy już wiedzą, czego chcą. Problem rodzi się wtedy, gdy...

"Możesz udać, że jesteś tchórzem i wcale nim nie być, możesz udać, że jesteś kiepski i wcale takim nie być. Najważniejsze jest zwycięstwo. Nieważne, czy nazwą cię tchórzem. Nie stawaj do walki, dopóki nie uwierzysz w swoją wiktorię. Pamięta się tylko tego, kto zwyciężył. Wszystko, co wydarzyło się przed walką zostaje zapomniane. Pamiętaj, chłopcze, nie rzucaj się do walki, jeśli nie możesz jej wygrać". --- Przez większość książki miałam wrażenie, że od czasów starożytnych tak naprawdę niewiele...