My, dzieci z dworca ZOO

Zgadzam się z Molką. Ale jestem też przekonana, że znalazły by się osoby o niedorozwiniętym mózgu, które po prostu wyśmiałyby tę książkę.

Moim skromnym zdaniek , książka ta powinna być dodana do kanonu lektur szkolnych w klasie 2 lub 3 gimnazjalnej. Kto zgdodzi się ze mną?

Niektórzy mówią, że przereklamowana. Że dla nastolatków. Przyznaję, czytałem ją wiele lat temu, nie wiem jakie dziś wywarłaby na mnie wrażenie, wtedy jednak, chwilami, byłem przerażony, dlatego oceniłem ją dobrze. Warto było poznać realia tamtego okr...

Lubię, lubię, lubię. Takie okropne, pełne mroku historie, to jest coś, co tygrysek o imieniu Daria lubi najbardziej. To nic, że w środku były umieszczone fotografie, to nic, że na widok niektórych cofało mi się śniadanie. Czytałam wytrwale, choć potem przypłaciłam to kilkoma nocami z koszmarami. A najbardziej książka ta zyskała w moich oczach tym, że jest napisana na faktach.

My, dzieci z dworca Zoo” to książka, po którą każdy powinien sięgnąć. Po co? Aby zobaczyć świat, o jakim nie mamy w najmniejszym stopniu pojęcia? Znaczy ci co od narkotyków stronią. Aby przekonać się, co narkotyki robią z ludźmi? Żeby przestrzec samego siebie przed tym? Poznać cały proces związany z narkomanią, przyczyn i powody. Chyba każdy ten powód jest dobry i wiele innych. Szokująca relacja wstrząsnęła mną do głębi i została w pamięci na długo i przestrzegła przed takim światem narkotyków. Niekiedy realizm niektórych sytuacji mocno we mnie uderzył. To właśnie w tej książce cenię. Jest prawdziwa, prawdziwa historia, prawdziwi bohaterowie, prawdziwe problemy. Życie po prostu. Mną wstrząsnęła, nie wiem czemu, bo wstrząsnęła mną rzeczywistość, codzienność. Wstrząsające było to, co bohaterowie mgli zrobić dla narkotyku- sprzedać się, puszczać, kłamać, oszukiwać. Ale czemu ja się dziwie? Bo tej lekturze zrozumiałam po porostu, że narkotyki zmieniają ludzi. Może dają chwilowe poczucie tego czego brakuje, ale tak naprawdę obezwładnia, ludzie stają się niewolnikami narkotyku.. Ale zaskoczyło mnie też dzieciństwo Christine, dzięki temu też rozumiem, dlaczego sięgnęła po narkotyki- chciała zostać zaakceptowana przez nowych znajomych, poczuć trochę empatii, czego nie miała w domu. Nie można być wobec tej książki obojętnym. Polecam ją osobom w przedziale wiekowym 13-15 lat. Dla obytych z książkami o narkomani raczej nie polecam, choć niewątpliwe mają ją na swoim koncie. Ale ja i tak uważam, że warto po nią sięgnąć.

Naprawdę robi wrażenie! Jest przestrogą, a jednocześnie wszystko dokładnie opisuje, fotografie sprawiają, że jeszcze bardziej się wczuwa w historię. Jest na faktach, a to wzbudza respekt.