Komentarze do książki My, dzieci z dworca ZOO

Czytałam ją w podstawówce. Chyba w piątej klasie, pamiętam, że trudno było ją zdobyć, bo zawsze była wypożyczona. Książka życiowa, sądzę nawet, że gimnazjum, to nie jest odpowiedni okres, by po nią sięgnąć. Zwłaszcza to pokolenie gimnazjalistów jest pełne ignorancji, agresji i przekonania, że wszystko wiedzą lepiej, a to za późno, by uczyć się na nieswoich błędach. To okres, w którym sami je popełniają. Poza tym, kto w gimnazjum ma czas na czytanie książek o narkotykach, szybciej jest samemu spróbować i ocenić.
Na mnie ta książka wywarła spore wrażenie, takie, po którym w życiu nie zbliżę się do narkotyków. Może i jest w pewnym stopniu drastyczna i obrazowa, ale mimo wszystko, uważam ją za książkę - przede wszystkim - dla podstawówki. Bo gimnazjum to okres wyborów, lepiej wiedzieć, które należą do tych złych.

O kond przeczytalam tą ksiązkę czytam tylko o narkomani chyba,że musze lektórę

ta książka jest najlerza jaką kiedykolwiek przeczytałam ♥♥♥♥♥♥♥

My, dzieci z dworca Zoo” to książka, po którą każdy powinien sięgnąć. Po co? Aby zobaczyć świat, o jakim nie mamy w najmniejszym stopniu pojęcia? Znaczy ci co od narkotyków stronią. Aby przekonać się, co narkotyki robią z ludźmi? Żeby przestrzec samego siebie przed tym? Poznać cały proces związany z narkomanią, przyczyn i powody. Chyba każdy ten powód jest dobry i wiele innych. Szokująca relacja wstrząsnęła mną do głębi i została w pamięci na długo i przestrzegła przed takim światem narkotyków. Niekiedy realizm niektórych sytuacji mocno we mnie uderzył. To właśnie w tej książce cenię. Jest prawdziwa, prawdziwa historia, prawdziwi bohaterowie, prawdziwe problemy. Życie po prostu. Mną wstrząsnęła, nie wiem czemu, bo wstrząsnęła mną rzeczywistość, codzienność. Wstrząsające było to, co bohaterowie mgli zrobić dla narkotyku- sprzedać się, puszczać, kłamać, oszukiwać. Ale czemu ja się dziwie? Bo tej lekturze zrozumiałam po porostu, że narkotyki zmieniają ludzi. Może dają chwilowe poczucie tego czego brakuje, ale tak naprawdę obezwładnia, ludzie stają się niewolnikami narkotyku.. Ale zaskoczyło mnie też dzieciństwo Christine, dzięki temu też rozumiem, dlaczego sięgnęła po narkotyki- chciała zostać zaakceptowana przez nowych znajomych, poczuć trochę empatii, czego nie miała w domu. Nie można być wobec tej książki obojętnym. Polecam ją osobom w przedziale wiekowym 13-15 lat. Dla obytych z książkami o narkomani raczej nie polecam, choć niewątpliwe mają ją na swoim koncie. Ale ja i tak uważam, że warto po nią sięgnąć.

Naprawdę robi wrażenie! Jest przestrogą, a jednocześnie wszystko dokładnie opisuje, fotografie sprawiają, że jeszcze bardziej się wczuwa w historię. Jest na faktach, a to wzbudza respekt.

Uważam, że takie książki, jak ta, wywołują odpowiednie wrażenie na czytelniku. Kiedy ją czytałam, automatycznie zaczęłam myśleć, jak by się to mogło skończyć na przykład dla mnie. I raczej wolałabym się nie przekonać. Czytając, co przeżywała autorka, nabrałam do narkotyków wręcz wstrętu. Myślę że gdyby narkomani czytali takie książki, nigdy nie wzięli by tego świństwa.

Lubię, lubię, lubię. Takie okropne, pełne mroku historie, to jest coś, co tygrysek o imieniu Daria lubi najbardziej. To nic, że w środku były umieszczone fotografie, to nic, że na widok niektórych cofało mi się śniadanie. Czytałam wytrwale, choć potem przypłaciłam to kilkoma nocami z koszmarami. A najbardziej książka ta zyskała w moich oczach tym, że jest napisana na faktach.