Noc

"Trzy dni po wyzwoleniu Buchenwaldu ciężko się rozchorowałem: jakieś zatrucie. Przenieśli mnie do szpitala, gdzie spędziłem dwa tygodnie na granicy życia i śmierci.
Któregoś dnia zebrałem siły i wstałem. Chciałem przejrzeć się w lustrze, które wisiało na przeciwległej ścianie. Nie robiłem tego od czasów getta. Nie pamiętałem już, jak wyglądam.
Z głębi lustra spoglądał na mnie trup.
Nigdy nie zapomnę tego, co ujrzałem wówczas w jego oczach."

"Dwóch dorosłych już nie żyło. Zwisały im z ust opuchnięte, zsiniałe języki. Ale trzeci sznur wciąż jeszcze sie kołysał: chłopiec był tak lekki, że ciągle jeszcze żył...
Ponad pół godziny walczył ze śmiercią, konając na naszych oczach. A my jak zwykle musieliśmy patrzyć mu prosto w twarz. Kiedy przechodziłem przed nim, wciąż żył. Miał jeszcze różowy język i przytomne oczy.
Usłyszałem za sobą jeszcze raz ten sam męski głos, który raz jeszcze zapytał:
- Gdzie jest Bóg, gdzie On jest?
Na co jakiś głos w środku mnie odpowiedział:
- Jak to gdzie? Tu, wisi na szubienicy..."

"Na sąsiednim łóżku leżał węgierski Żyd cierpiący na biegunkę głodową. Skóra i kości, przygasłe oczy. Czasem coś mówił - tylko to świadczyło o tym, że żyje. Skąd czerpał siłę?"