Dom nad rozlewiskiem

"Wywalili mnie z boiska i nawet nie jestem już na ławce rezerwowych. Czerwoną kartkę dostałam za metrykę. Za karę, że jestem stara.
W domu nie umiałam się odnaleźć. Błąkałam się po pokojach. Łażenie po centrach handlowych nie przynosiło ulgi. Wracałam więc do domu. Brałam do rąk książkę i okazywało się, że nie umiem czytać. Przewracałam kartki, litery nie składały się w zdania... Włączałam telewizję. Koszmar. Durne memlanie, reklamy gówien, idiotyczne seriale dla półmózgów, programy dla dzieci. Siedziałam w fotelu i beczałem. Nie umiem żyć..."

"Tylko bardzo stare autorytety są kochane. Pod warunkiem, że pokazuje je telewizja i tym samym dyktuje modę na starych mistrzów."

"Te gigalampiony ze sztucznymi kwiatami i różańcem zatopionym w przezroczystym, palnym żelu, to nic innego jak pamięć zewnętrzna. Pracuje za nas. Pokazuje wszystkim, za ile nam żal mamusi, dziadka, teściowej, której za życia nie mogliśmy znieść. [...] To reklama i marketing. To public relations, w imieniu zmarłych, ze światem żywych."