Najnowsze recenzje książek

Czasami potrzebuję lektury, która skłoni mnie do zadumy, nie będzie poganiać, zarzucać wartką akcją i falami doznań. Wskaże drogę, przystopuje galopujące myśli i pozwoli się przenieść do miejsca, w którym pozory spokoju, zostaną powoli rozwiane poprzez kolejne strony zgłębiania cudzych uczuć. Czegoś takiego doświadczyłam podczas lektury „Domu nad jeziorem smutku” amerykańskiej pisarki Marilynne Robinson, która dzięki tej powieści została laureatką nagrody Fundacji Hemingwaya. Książka opisuje l...

Powstanie Warszawskie to temat, który dzieli Polaków na dwa obozy. W pierwszym z nich znajdują się osoby, które uważają, iż poległym obrońcom miasta należy się pamięć, cześć i szacunek. Pomimo wielkich strat poniesionych zarówno w setkach istnień, jak i zniszczeniu budowli zdobiących ulice stolicy, dokonali czegoś wielkiego, starali się odzyskać wolność, usunąć okrutnego okupanta, zlikwidować strach i szerzącą się niemoc narodu polskiego. Choć w porównaniu do sił wroga, była ich zaledwie garstk...

Prawie rok temu do moich rąk trafiła książka, „Kto zabił Jezusa?” Pawła Lisickiego. Swoją treścią nie tylko odpowiadała na pytanie postawione w tytule, ale też ostro krytykowała chorobę dzisiejszych czasów, zwaną poprawnością polityczną. Jej objawy bardzo łatwo rozpoznać, jednakże trudniej z nimi walczyć. Przeinaczanie znanych faktów, wykorzystywanie zapisków historycznych i opisywanie ich w taki sposób, aby pasowały do prezentowanej opinii, naginanie rzeczywistości w celu potwierdzenia swoich r...

Prowincja. Mnie to niepozorne słówko kojarzy się z falującymi zbożami, pięknie pachnącym lasem, świeżymi wyrobami, pysznym serem od pani Ani, wielogodzinnymi spacerami, nieodśnieżonymi przez wiele dni drogami, kiepską komunikacją miejską, dużym podwórkiem, jednym słowem z domem. Innym może przychodzić na myśl tylko słoma w butach, polne drogi, niezbyt przyjemny zapach krowich odchodów, po prostu wieś. Czy tylko tym jest prowincja? Czy można tak też określić miasteczko, miasto, wielką aglomerację...

Szczęśliwie na świecie istnieją książki, które ostro dają do myślenia. Autorzy się z nami nie pieszczą, wyciskając maksimum emocji i zainteresowania, w gratisie fundując podkrążone oczy i przez jakiś czas brak skupienia na rzeczach powszednich. Na ogół doświadczamy takiego zjawiska podczas zgłębiania powieści mistrza grozy, fantastyki, romansu czy co tam jeszcze czytujemy. Kto by pomyślał, że podobne doświadczenia czekają na czytelnika podczas zapoznawania się ze zbiorem artykułów? „Cienie i śl...

Gdy frustracja i niemoc zaczynają rządzić rozkładem mojego dnia, aby rozładować wszelkie napięcia wybieram się do małych sklepików z książkami. Nie ma tam co liczyć na nowości, książki szumnie zwane najlepszymi selerami literatury czy nazwiska, które każdemu coś mówią. Słowem nisza i odrzucenie piszczy i skomli na każdej półce. Często niesłusznie. Dlatego też lubię poszukiwać wśród nich perełek, albo chociaż ich podróbek. Niektórym brakuje stron (niestety tych nawet moja natura bratania się z of...

Z gruntu rzeczy literaturę określaną mianem fantastyki, przypisuję, jako godną ujrzenia przez stęsknione oczy młodzieży. Takim oto osobnikom wyobraźnia najlepiej dopisuje, lubują się w wampirzych smutkach, goryczy zombie czy szkolnych przygodach wróżek. Jednakże z racji tego, że sama z fantasy oraz różnych jej członów jeszcze (zapewne nigdy się to nie stanie) nie wyrosłam, co jakiś czas na mojej półce pojawiają się i takie twory. W końcu samymi biografiami, pozycjami publicystycznymi, literaturą...

Gdy myślę o II Wojnie Światowej przed oczami pojawiają się obrazy biedy, nędzy, upodlenia i beznadziejnej walki. Tysiące cierpiących ludzi, szarość, czerń i tyrania. Rzadko kiedy zwracam swoje spojrzenie w stronę tych, którzy o wolność walczyli na froncie niedomówień, zagadek i cichego wyciągania informacji, decydujących o być albo nie być ówczesnego świata. Jest to oczywiście wielki błąd. Po pierwsze bez tych ludzi nie doszłoby do wielu wygranych walk, po drugie należy im się pamieć, po trzecie...

Mario Vargas Llosa! Tak! To on mnie ostatnio ostro zawiódł. „Pochwałą macochy”, czyli wynurzeniami na temat ludzkiej kupy, nic przyjemnego i wyjątkowego. W swojej dobroci dałam mu szansę na rehabilitację. Pomyślałam: Co tam, za coś Nobla musiał dostać. „Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki”. Hmm… w trakcie czytania, naszła mnie pewna refleksja, myśl . Byłam nią szczerze zaskoczona, gdyż nigdy o żadnej pozycji nie miałam takiego zdania jak o tej. Co pojawiło się w mojej głowie? Jedno proste zdani...