"Fausta" otwiera dedykacja, która ma charakter inwokacyjny, ale tylko w części. Autor zwraca się w niej do zjaw, mar i duchów przeszłości, rozumianych jako przyjaciele, miłości, dawno przebrzmiałe sprawy i czasy. Zatem tak naprawdę zwraca się do przeszłości w szerokim znaczeniu tego słowa. Dedykuje "Fausta" swoim przyjaciołom. I konstatuje, że to, co odeszło, kiedyś wróci. Bliższa jest mu rzeczywistość miniona, nieobecna. To, co realne, jest dalsze - mówi dojrzały człowiek - niż to, co jest obecne we mnie jako wspomnienie. Jest to arcyznany topos w literaturze światowej, pojawiający się nawet u Homera. Twórczość poetycka jest domeną pamięci, przedmiotem jest to, do czego ma się już dystans. Dystans jest warunkiem twórczości, aby tworzyć, trzeba się oddalić od naporu aktualności. [edytuj opis]
"Faust: No więc... kim jesteś Ty?
Mefistofeles: Tej siły cząstką drobną,
Co zawsze złego chce i zawsze sprawia dobro.
(...)
Cząstką ciemności, co światło zrodziła."
Dodał: ainterior
Dodano: 06 XI 2010 (ponad 14 lat temu)
+30
"Szczęśliw, kto jeszcze śni,że kiedyś tam
Z owego morza błędu się wynurzy.
Czego nie wiemy, właśnie trzeba nam,
Tego, co wiemy, nie umiemy użyć."
Dodał: ainterior
Dodano: 06 XI 2010 (ponad 14 lat temu)
+20
"Chwilo trwaj, chwilo jesteś piękna"
Dodał: renif
Dodano: 04 I 2010 (ponad 15 lat temu)
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 