Najlepsza powieść Marii Rodziewiczówny, nagrodzona w 1888 r. w konkursie "Kuriera Warszawskiego". Umiejscowiona na Żmudzi historia zaściankowo-dworska, podobna w klimacie do wydanej niemal jednocześnie epopei "Nad Niemnem" Elizy Orzeszkowej. Jak tam, życie bohaterów obraca się wokół jednej tylko sprawy: utrzymania ziemi, dziedzictwa i tożsamości narodowej, a jedynym miernikiem wartości człowieka jest jego stosunek do pracy.
Pojawia się też - wielokrotnie w twórczości Rodziewiczówny powielana - koncepcja bohatera. Jak romantyczny poeta - jest samotny, zamknięty w sobie i nie rozumiany przez świat. Jak pozytywistyczny ideał - jest silny, pracowity i wytrwały. Jak każdy - tęskni za miłością i tylko przed nią nie zdoła się obronić. [edytuj opis]
"- Ona nie śmie cioci o to prosić, ale tak by rada. (...)
- Czemu nie śmie? Toć szczęście komu usłużyć."
Dodał: Rivienna
Dodano: 09 IV 2016 (ponad 9 lat temu)
00
"Boża moc potężna i we wszelkiej nędzy daje siłę nad nędzą większą."
Dodał: Rivienna
Dodano: 09 IV 2016 (ponad 9 lat temu)
00
"- Niegodne to uczciwego człowieka patrzeć na takie bezeceństwa i słuchać. Ludźmi jesteśmy i wiele złego się dzieje, ale to nie racja publikować występki. To jakby ktoś ranami i nagością świecił. Nie honor to, moje dziecko, i niezdrowa zabawa."
Dodał: Rivienna
Dodano: 09 IV 2016 (ponad 9 lat temu)
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 