Kroniki królobójcy: Imię wiatru

"Twarz Kronikarza poczerwieniała.
-Mówiono mi, że Kvothe nie zna strachu - oznajmił zapalczywie.
Karczmarz wzruszył ramionami.
-Tylko kapłani i głupcy nie znają strachu, a ja nigdy nie byłem w najlepszych stosunkach z Bogiem."

"-Prócz prawdy nic nie może mi zaszkodzić. Cóż jest gorszego od prawdy? -Przez jego twarz przemknął blady, szyderczy uśmieszek. Przez dłuższą chwilę tylko delikatne kapanie kropli burzyło panowanie ciszy."

"-Pewien jesteś, że wybrałeś sobie właściwą porę? - zapytał kowal. -Od jakiegoś czasu nie padało. Po wiosennych roztopach ziemia będzie bardziej miękka.
Kote wzruszył ramionami.
-Mój dziadek zawsze powtarzał, że jesień to najlepszy czas na pozbycie się czegoś, czego kłopotliwego nawrotu sobie nie życzysz. -Kote zaczął parodiować drżący głos starego człowieka: W wiosenne miesiące wszystko jest zbyt pełne życia. Latem zbyt silne, żeby sobie poradzić. Jesienią... -Popatrzył dookoła po zmieniających barwy liściach drzew. -Jesień to najlepszy czas. Jesienią wszystko jest zmęczone i gotowe na śmierć."