Przebudzenie Arkadii

"- Miałam tam obłędnie drogie ciuchy. - Przeciągnęła dłońmi po starej spódniczce siostry, którą nosiła od dwóch lat. Stewardesa wykrzywiła usta, jej broda zmarszczyła się. Wyglądała jak pestka wiśni.
- Mamy ekspertów, którzy mogą to ustalić. - I niemal z rozkoszą dodała: - Na podstawie tego, co z nich zostało."

"- To śmieszne! - odparł mężczyzna, nie patrząc Rosie w twarz. (...) - Dopiero będzie śmiesznie - powiedziała Rosa uspokajająco. - Bez obaw."

"- Będę, kiedy nadejdzie czas.
- Jaki czas?
- Kiedy przestaniesz patrzeć na ludzi, jakby właśnie wypowiedzieli ci wojnę. I kiedy zauważysz - wskazał ręką za przepaść, że niektóre rzeczy wyglądają na koniec świata, ale po drugiej stronie życie toczy się dalej. Być może potrzeba tylko dostatecznie dużego kroku, żeby się tam dostać."