Dziedzictwo. Tom 2

Jeśli już przeczytaliście tom 2 i poznaliście zakończenie historii Eragona i Saphiry, podzielcie się wrażeniami. Podobało się wam, coś was zaskoczyło, zawiodło, czujecie niedosyt?

Niestety, nie mogę się zgodzić z przedmówcą. Eragon miał wiele do zaoferowania - od niebanalnego pomysłu z umysłami smoczych jeźdźców i smoków, przez wielką, walczącą o przetrwanie w swoim świecie krainę, aż po niesamowity, godny pozazdroszczenia pomysł na władanie magią. Miał wszystko, czego trzeba, aby stać się "nową marką" w postmodernistycznym świecie, gdzie większość książek stanowi tylko odwzorowywanie i mieszanie konwencji tworząc nowy, niczym nie różniący się od innych świat. Tej części chwały nie można Paoliniemu odmówić. Jednakże zakończenie autor zdławił niemiłosiernie. Eragon Cieniobójca jako nowy mistrz Smoczych Jeźdźców, jego niedoszła dziewczyna jako Królowa Elfów, a wszystko zakończone schematem "i żyli długo i szczęśliwie"? Proszę, to wszystko było najgorszym zakończeniem, jakie mógłbym sobie wyobrazić. Mnie Eragon zachwycał, mimo niektórych "prostych" scenek, była to wspaniała książka. Niestety, zakończenie jest jej wielkim minusem.
Tak, czy owak, czekam na dalsze książki Paoliniego i mam nadzieję, że autor nie popełni drugi raz błędu "Eragona".

Ostatnia część zaczęła się dobrze, było ciekawie, akcja była dynamiczna. Druga połowa powieści znacznie się różni, jest trochę rozlazła, nie w niej akcji, bohaterowie kończą swoje sprawy i planują dalszą przyszłość. Było to ciekawe, ale w dużym stopniu nużące. Cała saga już za mną, myślę że do już do niej nie wrócę. Podsumowując jest pełna wad, ale i zalet. Jednak przede wszystkim nie brakuje to przygód i fantastycznych postaci. Mimo gorszych momentów, ciepło będę wspominać przygody Eragona i Saphiry. Polecam młodszym ode mnie czytelników, lubiącym powieści przygodowe i fantasy.

To jest niesamowite! Nie spodziewałam się takiego końca, normalnie poryczę się...
Wspaniała książka, z jednej strony człowiek zachwyca się bohaterem a z drugiej przeklina jego głupotę bop jest zły że tak się potoczyły sprawy. Nie ma łatwych rozwiązań. Eragon się zmienia i w końcu dostrzega całego siebie. Jego potęga jest też jego przekleństwem, nie ma do końca happy and'u Niesamowite!