Temat: "Kim był Tadeusz Mazowiecki? Cenić go czy ganić?"

Tadeusz Mazowiecki nie był tak porywającym trybunem ludowym, jakim jest Lech Wałęsa. Tadeusz Mazowiecki nie miał swoistego uroku Jacka Kuronia. Ale kiedy myślę o odzyskaniu przez Polskę niepodległości – po blisko półwiecznym pozostawaniu w sowieckiej strefie wpływów – to widzę tych trzech wielkich Polaków obok siebie, w jednym patriotycznym szeregu.

Lech Wałęsa najpierw na płocie Stoczni Gdańskiej, a później mówiący w Kongresie USA pamiętne słowa „My, Naród”. Jacek Kuroń w nieodłącznych dżinsach i dżinsowej koszuli, nalewający – jako minister pracy w rządzie Tadeusza Mazowieckiego – wielką chochlą zupę potrzebującym wsparcia ludziom, którzy nie potrafili zaadaptować się do nowych warunków ekonomicznych. I Tadeusz Mazowiecki, rzadko widywany w sytuacjach przyciągających fotoreporterów, ale ciężko pracujący w zaciszu swojego gabinetu, aby wolność osiągnięta w bezkrwawej przemianie stała się przyjazna każdemu najzwyklejszemu obywatelowi RP.

Ale do momentu, w którym Tadeusz Mazowiecki podczas exposé zasłabł z przepracowania, była długa droga. „Droga Tadeusza Mazowieckiego” opowiada właśnie o tym szlaku wiodącym do wolności w sposób rzetelny i udokumentowany faktami. I mimo że jest to biografia polityczna, to czyta się ją z zapartym tchem.

Jestem przekonany, że książkę Tomasza Mielcarka, wydaną przez wydawnictwo Psychoskok, powinien przeczytać nie tylko każdy, kto interesuje się najnowszą historią Polski, nie tylko student historii, ale każdy Polak, który ma świadomość tego, co znaczy wolność. I chciałbym, żeby tę książkę przeczytali również ci spośród posłów, którzy właśnie po raz pierwszy zasiedli w ławach Sejmu VIII kadencji, a którzy tak głośno krzyczą o „Rzeczpospolitej naprawianiu…”.

„Droga Tadeusza Mazowieckiego” i ta tytułowa, i ta zakończona na cmentarzu w Laskach, jest lekcją patriotyzmu. Nie tego, o którym się głośno krzyczy, ale tego, który się ma w sercu.