Ada albo Żar

"..."Popatrz, wszystkie ona są już ciemne. Też potrafię tłumaczyć, jeśli po prostu muszę. Posłuchaj tego: Światła w pokojach gasły, ciemno.
Słodkim zapachem tchnęły rozy
Siedziałaś w mroku razem ze mną
Ciemniał rozległy cień bieriozy.
- No tak, brzoza" to dla tłumacza czasem "zgroza, prawda? To koszmarny wierszyk Konstantina Romanowa, co? Tego, którego własnie wybrali na prezesa Laskańskiej Akademii Literatury, tak? Kiepski poeta i szczęśliwy mąż. Szczęśliwy mąż!
- Wiesz co - powiedział Van - naprawdę uważam, że powinnaś nosić c o ś pod spodem, kiedy idziesz na bardziej oficjalne imprezy.
- Twoje ręce są zimne. Dlaczego oficjalne? Sam powiedziałeś, że to była impreza rodzinna.
- Mimo to. Byłaś w niebezpieczeństwie za każdym razem, kiedy pochylałaś się albo rozwalałaś.
- Ja się nigdy nie r o z w a l a m !
- Jestem pewien, że to niehigieniczne, a może to swego rodzaju zazdrość z mojej strony. Wspomnienia Szczęśliwego Krzesła. Och, kochanie moje.
- W każdym razie - szepnęła - czasem to upraszcza sytuację, nie? Sala do gry w krokieta? Ou comme ça?
- Comme ça tym razem - powiedział Van.""