Siódmy tom poetycki Aleksandry J. Starosteckiej, zawierający spostrzeżenia dotyczące człowieka, które nim kierują w dzisiejszej rzeczywistości – emocje, miłość, śmierć, samotność, nadzieja, a także przyroda. Poetka, jak zawsze, zachęca czytelników do refleksji.
Obecny tom ma istotnie dwa wymiary, funkcjonując także jako rozdziały: „wczoraj” i „dzisiaj”. Wszystko to zanurzone w boskości natury.
Ambiwalencja w poezji Starosteckiej jest częstym, atrakcyjnym gościem. Atrakcyjnym literacko, ale słodko-gorzkim w pojęciu bohaterów wierszy. To właśnie świadectwo autentyzmu tworzenia, świadomości sensu liryki; poetka Aleksandra J. Starostecka może się poszczycić wieloma atrybutami świadomej, pięknej liryki. Ten tomik, (…), stanowi na to dowód. Jakby przy okazji przypomnijmy, co ongiś rzekł poeta Henri Michaux (1899-1984): „piszę, żeby zwiedzać samego siebie”.
Starostecka na pewno zwiedza samą siebie, rozważa istotę swej duszy.”
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 