Dragon Age: Utracony tron

"Rowan obejmowała Marica, a kiedy się uspokoił, siedzieli przytuleni w ciemności. Wojowniczka dawała mu siłę, te resztki, które jeszcze miała. Potrzebował jej. Może właśnie to robią królowe. Może w najgłębszej ciemności zamków obejmują swoich królów i pozwalają im na chwile słabości, której oni nie mogą okazać nikomu innemu. Może królowe dają im siłę, ponieważ wszyscy inni tylko ją od nich czerpią."

"Ludzi przy władzy też można podejść. A im bardziej wierzą w swoją potęgę, tym bardziej są podatni na ciosy."

"To, że uzurpator mógł już dotrzeć do Gwaren, co mocno komplikuje sytuację, krasnoludy zrozumiały od razu. Lecz wzmianka, że nie będzie żadnego sklepienia nad głowami, nie będzie bezpiecznych, wielomilowych tuneli w twardej skale, a tylko ogromna pusta przestrzeń, nieskończone niebiosa - na te wieści pobladły i zaczęły się nerwowo wiercić. Maric musiał zapewniać raz po raz, że nie, nikt nigdy nie upadł w niebo i nie zginął na wieki. Tak, w rzeczy samej, na niebie jest gorące słońce, ale nikogo nie oślepiło na zawsze ani też nigdy nie spadło na ziemię i nikogo nie spaliło. A jednak te właśnie kwestie najbardziej niepokoiły wojowników urodzonych w podziemiach."