Awanturnicy

"W duszy pan Marcin, wiedział, że zrobił dobrze. Nie tak wychował go wuj, który sam zrozumiał w końcu swoje grzechy. Wychował Marcina na wierze. I choć poglądy Henryka mogą temu przeczyć, wiedział, że wiedza i mądrość, którą przekaże Marcinowi przyda się mu na całe życie. Wystarczyło, że pozbawił go rodziców. Cała ta wrogość w rodzinie, którą Henryk jeszcze pamiętał powodowała, że chciał oszczędzić bólu Marcinowi. Tak mu powiedział przed śmiercią."

"To nie krótka przygoda była mu w głowie, ale prawdziwa miłość. Długo musiał się opierać i odmawiać jej. Prostytutka była natarczywa, ale w końcu zrozumiała. Parsknęła i odeszła od niego, po czym przysiadła się do rozmowy z właścicielem. Teraz to z nim flirtowała."

"Przebywał tu każdego wieczoru, opowiadając o zatopionych szwedzkich okrętach i o tym jak stracił oko w bitwie. Teraz przesiadywał już na emeryturze, a za pieniądze, które mu zostały mógł sobie pozwolić od czasu do czasu na jakieś wygody..."