Buntowniczka z pustyni

"- Dlaczego więc walczysz za ten kraj, jeśli nie czynisz tego dla niego? Za kraj, którego nie rozumiesz i masz mu za złe, że zabrał ci rodzinę...
- Masz rację - przerwał mi. - Nigdy nie rozumiałem tego kraju. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego Ahmed postanowił wszystko rzucić i przenieść się tutaj. Dopóki cię nie poznałem.
[...]
- Ty jesteś tym krajem, Amani - mówił ciszej. - Bardziej żywa niż cokolwiek innego. Cała z ognia i prochu strzelniczego, zawsze z jednym palcem na cynglu."

"- Jesteś urodzoną kłamczuchą. - Wciąż nieznacznie się uśmiechał. - Jak na kogoś, kto nie kłamie.
- Dużo ćwiczyłam. - Cały czas trzymał moją dłoń. Opuściłam rękę i podniosłam wzrok. Wtedy dopiero zobaczyłam czerwoną plamę na jego białej koszuli i przypomniałam sobie krew na ladzie.
- Odwróć się. - Wciągnęłam powietrze przez zęby. Miał zakrwawione całe plecy. - Nie chciałabym cię martwić - powiedziałam, starając się nie okazywać niepokoju - ale nie wiem, czy zauważyłeś, że zostałeś postrzelony?
- Ach. - Przyjrzałam mu się dokładniej i zauważyłam, że ściska ladę, żeby utrzymać się w pionie. - Prawie o tym zapomniałem."