"Nawet jeśli mówię o czymś zupełnie innym, mówię o Auschwitz"
, podsumował swą twórczość Kertész, dając jednocześnie wyraz przekonaniu, że tylko głęboko subiektywna, zakorzeniona we własnym doświadczeniu refleksja może być skutecznym narzędziem poznania. Zebrane w tym tomie eseje i przemówienia z lat 1990–2002 są tejże wiary wyrazem. Rozważania nad kulturą i historią podejmowane z perspektywy biografii autora nieuchronnie, jego zdaniem, prowadzą do wniosku, że holokaust nie był wydarzeniem obcym kulturze Zachodu, ale czymś z niej wyrosłym i do niej przynależnym. Świadectwo tej tragedii – jakie pozostawili Tadeusz Borowski, Paul Celan, Primo Levi, a nie te z filmu Lista Schindlera, który głosi triumf humanizmu – jest zatem istotnym elementem samowiedzy Europejczyka. Z tym właśnie przeświadczeniem Kertész pisze o antysemityzmie, powinnościach intelektualistów, roli literatury w kształtowaniu świadomości historycznej, o przyszłości Europy Środkowej i Wschodniej, o pozostałościach totalitaryzmów XX wieku – konformizmie, bierności, nieodpowiedzialności, podatności na demagogię. Kreśli przy tym poruszający obraz egzystencji, która budzi jego grozę – samotnej, w poczuciu obcości, pozbawionej oparcia, jakie dają społeczne więzi, bez nadziei na lepszą przyszłość, bez wiary w optymistyczną dynamikę historii. Szkice składające się na tę książkę, napisane bez patosu i erudycyjnych popisów, są znakomitym dopełnieniem prozatorskich arcydzieł Kertésza. [edytuj opis]
Czytelnicy tej książki polecają
Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo: