O krok za daleko

"Uważał mnie za chodzący ideał. Postawił na piedestale i nie pozwalał zejść. Może słusznie. Nie zdołam iść z nim do łóżka, nie oddając mu swojego serca. I tak już zdążył się do niego wkraść. Jeśli dałbym mu swoje ciało, mógłby unieszczęśliwić mnie w sposób, w jaki nikt wcześniej mnie nie skrzywdził. Straciłabym czujność."

"Jak ukoić jego ból, skoro mój własny przypominał wielką ziejącą dziurę, w której zmieścilibyśmy się oboje?"

"- Powinnaś mieszkać na górze. Nienawidzę kłaść się do łóżka z myślą, że śpisz w tej norze pod schodami. Teraz mam przed oczami wizje ciebie, siedzącej tam samotnie i wcinającej te cholerna kanapki z masłem orzechowym. To trochę więcej, niż jestem w stanie znieść."