Opatrzony wstępem i komentarzami autorów zbiór wstrząsających opowieści ofiar masowych deportacji na wschód. Są tu świadectwa Polaków przechowywane w Instytucie Hoovera w Stanford. Przejmujące są zapiski przeżyć dzieci, zanotowane koślawym pismem na poplamionych kawałkach papieru. Równie przerażające są relacje osób podróżujących w dusznych wagonach wraz z czterdziestką innych deportowanych, wywiezionych do Uzbekistanu i wysyłanych tam do katorżniczej pracy bez pożywienia i odpoczynku. Książka, wydana w latach 80. XX wieku w drugim obiegu, stała się jedną z najważniejszych lektur polskiej opozycji.
Nowe wydanie książki, która - po jej publikacji w drugim obiegu - stała się pozycją kultową.
Wiktor: „10 lutego zamkniento nas w towarowym wagnie gdzie z nami było 38 osób. Jechaliśmy bardzo długo wody nie było. Moje najsmulniejsze dni były gdy nie miałem chleba. [...] Siostra umarła z głodu”.
Mieczysław: „Gdy przywieźli nas do Uzbekistanu kazali nam iść tegoż dnia do roboty. Nie dawali nam przez 5 dni co do jedzenia tylko wyśmiewali się z nas i wyzywali nas o ty morda Polska. Ganiali małych dzieci do roboty znęcali się nad nimi. [...] Po kilku tygodniach umarło dwoje dzieci i dwoje starszych ludzi z głodu”.
Świadectwa Polaków przechowywane w Instytucie Hoovera w Stanford stały się dla Ireny Grudzińskiej-Gross i Jana T. Grossa podstawą do stworzenia tomu „W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali”.
Ten - opatrzony wstępem i komentarzami autorów - zbiór wstrząsających opowieści ofiar masowych deportacji na wschód to lektura, która na długo pozostaje w pamięci. Porusza swoim autentyzmem i jest żywą lekcją historii. Szczególnie przejmują - spisane na poplamionych kawałkach papieru, koślawymi literami - zapiski przeżyć dzieci.
„W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali” to jedna z najważniejszych książek na temat sowieckiej okupacji Polski.
[www.kdc.pl] [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo: