Olga Tokarczuk

Data urodzenia: 29 stycznia 1962

Życiorys

Urodzona w 1962 roku w Sulechowie. Jest absolwentką psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie mieszka w Nowej Rudzie. Prowadzi własne wydawnictwo Ruta.

Debiutowała w 1979 roku w piśmie „Na przełaj”, gdzie pod pseudonimem Natasza Borowin publikowała opowiadania.

Jako powieściopisarka narodziła się w 1993 roku. To wtedy opublikowała Podróż ludzi Księgi. Powieść zdobyła nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Podróż opowiada o tajnym stowarzyszeniu ludzi zamierzających odnaleźć Świętą Księgę, którą Bóg miał dać Adamowi. Akcja powieści toczy się w XVII wieku we Francji i Hiszpanii. Ramę fabularną tworzą przygody poszukiwaczy Księgi. Podróż jest przypowieścią o bezradności człowieka wobec tajemnicy istnienia, historią ludzkich złudzeń i niespełnienia.

W 1995 roku ukazała się kolejna powieść autorki, E. E. Książka stanowi studium dojrzewania dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne i równie nagle je traci. To także opowieść o Europie Środkowej epoki przełomu – od końca XIX w. do wybuchu I wojny światowej.

Największym sukcesem Tokarczuk był Prawiek i inne czasy (1996). Książka nominowana była do Nagrody Literackiej NIKE ’97. Prawiek jest dziełem prozy mitograficznej: to epicka przypowieść o niszczącej sile czasu, rozpisana na toczącą się ponad osiemdziesiąt lat historię mitycznej podkieleckiej wsi i jej mieszkańców. Łącząc realizm z magicznością pisarka stworzyła powieść o uniwersalnym wymiarze.

Rok 1998 przyniósł zbiór wczesnych opowiadań Olgi Tokarczuk zebranych w tomie Szafa, a również kolejną powieść, Dom dzienny, dom nocny. To druga książka Tokarczuk, która została nominowana do NIKE. W swojej czwartej powieści Tokarczuk opowiada historie i sny z górzystych okolic Nowej Rudy na granicy polsko-czeskiej. Obrazy wspomnień i wizje senne pochodzą z różnych epok: od początku czasów, przez średniowiecze, XVIII wiek po teraźniejszość. Niezmienna pozostaje jedynie przestrzeń i przyroda, ludzie to ulotne sny krajobrazu

Gra na wielu bębenkach, która ukazała się w 2001 roku, również kandydowała do NIKE.

Jej ostatnim dziełem są Ostatnie historie, które ukazały się w 2004 roku. Ostatnie historie to trzy opowiadania: o matce, babce i wnuczce. Jednakże nie tworzą one historii rodzinnej. Jest to raczej obraz porozrywanych dziejów rodzinnych, historii nieprzystających do siebie. Jedynym elementem, który łączy kobieta, jest poczucie wyobcowania. Bohaterki wyruszają więc w drogę – porzucają męża, rodziców, bliskich, i zamieniają tryb osiadły w nomadyczną wędrówkę. Jest to nie tylko historia niespełnienia, ale również historia umierania.

Olga Tokarczuk jest pisarką cenioną zarówno przez krytyków, jak czytelników. Posiada rzadki dar opowiadania historii. Jest to tym bardziej warte podkreślenia, że akcja świat przedstawiony z jej książek wpisany został w krąg egzystencjalnych i metafizycznych niepokojów. tym bardziej, że akcja jej książek często toczy się w kręgu niepokojów metafizycznych. Tokarczuk opisuje świat pokazując jego wykrzywienia, ale jednocześnie jego sensualne piękno. Jest pisarką mocno zakorzenioną w psychologii, filozofii, mitologiach.

Jak mówi autorka: „Pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek”.
[edytuj opis]

Przewiń: [] []

Najwyżej oceniane książki autora

PL 50. Historie przyszłości

Prawiek i inne czasy

Dom dzienny, dom nocny

Gra na wielu bębenkach

Opowiadania bizarne

Zobacz wszystkie książki

Najpopularniejsze cytaty z książek autora

Ostatnie historie

"Granice są potrzebne ludziom jak powietrze. Bez granic, każdego rodzaju, nie wiedzielibyśmy jak żyć; ani kim jesteśmy, ani co mamy do zrobienia. Granice są po to, aby nam pokazać, że istnieją rzeczy, których nie można przekroczyć."

Dodał: Karolina Dodano: 25 II 2009 (ponad 16 lat temu)

+3 0

Prowadź swój pług przez kości umarłych

"Że przecież Człowiek ma wobec Zwierząt wielki obowiązek - pomóc im przeżyć życie, a tym oswojonym - odwzajemnić ich miłość i czułość, bo one nam dają o wiele więcej, niż od nas dostają."

Dodał: kajusiaozim Dodano: 22 XII 2009 (ponad 15 lat temu)

+2 0

Dom dzienny, dom nocny

"Jaka to rozkosz, jaka słodycz życia - siedzieć w chłodnym domu, pić herbatę, pogryzać ciasto i czytać. Przeżuwać długie zdania, smakować ich sens, odkrywać nagle w mgnieniu sens głębszy, zdumiewać się nim i pozwalać sobie zastygać z oczami klejonymi w prostokąt szyby. Herbata stygnie w delikatnej filiżance; nad jej powierzchnią unosi się koronkowy dymek, który znika w powietrzu, zostawiając ledwie uchwytny zapach. Sznureczki liter na białej stronie książki dają schronienie oczom, rozumowi, całemu człowiekowi. Świat jest przez to odkryty i bezpieczny. Okruszki ciasta wysypują się na serwetę, zęby dzwonią leciutko o porcelanę. W ustach zbiera się ślina, bo mądrość jest apetyczna jak drożdżowe ciasto, ożywiająca jak herbata."

Dodał: Serfer Dodano: 03 VIII 2016 (ponad 8 lat temu)

+1 0

Zobacz więcej cytatów

Najnowsze dyskusje do książek autora

Przerwać czy czytać do końca?
Dyskusja do książki "Bieguni"

Zdarza się czasem tak, że zaczynacie czytać jakąś książkę i nic, kompletnie Was nie wciąga. Co wtedy? "Męczycie" ją do końca, wierząc, że może wreszcie Was zainteresuje, czy przerywacie i więcej do niej nie wracacie? Ja przyznam szczerze, że zawsze k...

Dodał: biedroneczka Dodano: 02 IX 2009, 11:22:16 (ponad 15 lat temu)