Magdalena Świerczek

"Nie wyt­rzy­mał. Uśmie­chnął się pas­kudnie. W ogóle to do niego nie pa­sowało. Ruj­nuję go, po­myślałem zno­wu. Ka­lam je­go piękną duszę i wyłazi spod niej to, co właśnie się do mnie uśmiecha.
— Chciałbym cię niena­widzić - wycedził.
— Ach, ja niena­widzę się wręcz dos­ko­nale. Mogę cię nauczyć."

"Pod twoją skórą pełza zło. Nie chcę mieć z nim nic wspólne­go. Białe jak śnieg, bez ko­loru ani naz­wy, tak jest wiel­kie. Ośle­pia i ka­leczy wzrok. Uda­je jas­ność i w su­mie... Cze­mu go z nią nie po­mylić? Prawda?"

"Wy­daje mi się, że ludzie są czymś... upadłym, roz­padłym, spar­szy­wiałym, co kiedyś było całe, potężne i piękne... I po pros­tu to coś... próbu­je się zno­wu scalić."