Jarosław Adam Gowin jest synem Ludwika i Aliny Gowinów. Ukończył studia z zakresu historii filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był stypendystą Cambridge. Uzyskał stopień naukowy doktora. Jest autorem książek, w tym opracowania na temat Kościoła katolickiego w Polsce po transformacji ustrojowej pt. Kościół w czasach wolności 1989–1999, analizy sporów ks. Józefa Tischnera o Kościół pt. Religia i ludzkie biedy. Razem z Manfredem Spiekerem napisał Zaangażowanie czy defensywa – Katolicy w życiu Polski i Niemiec. Razem z Dorotą Zańko współtworzył wywiady-rzeki z arcybiskupem Józefem Życińskim (Niewidzialne światło) oraz z ks. Józefem Tischnerem, (Przekonać Pana Boga). Napisał ponadto kilkaset artykułów filozoficznych, politologicznych, recenzji i wspomnień. W latach 90. zajmował się problemami Kościoła katolickiego w Polsce oraz pontyfikatem Jana Pawła II. Był redaktorem naczelnym katolickiego miesięcznika "Znak" w latach 1994–2005.
Należał do pomysłodawców "Dni Tischnerowskich" i Uniwersytetu Latającego ZNAK-u. Zorganizował mający służyć studentom fundusz stypendialny "Józek Szkolny", współpracuje z Fundacją św. Mikołaja, działającą na rzecz tworzenia hospicjów i domów samotnych matek oraz ze stowarzyszeniem "U Siemachy" w ramach programu przeciwdziałania przestępczości wśród młodzieży. Organizuje w Krakowie archiwum życia i myśli Jana Pawła II. Był współtwórcą i jest rektorem Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera,
W 2005 został wybrany do Senatu z ramienia Platformy Obywatelskiej w okręgu krakowskim. Po rezygnacji Jana Rokity ze startu w wyborach parlamentarnych w 2007 został umieszczony na pierwszym miejscu listy PO do Sejmu. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 160 465 głosów. Wkrótce po wyborach wszedł w skład zarządu krajowego Platformy Obywatelskiej.
Jest członkiem Rady Patronackiej Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci imienia księdza Józefa Tischnera. [edytuj opis]
"W przypadku małżeństw niesakramentalnych rozwiązaniem stosunkowo najlepszym jest odważne niesienie własnej winy przed oblicze Boga. Małżonkowie nie kwestionują niesakramentalnego charakteru ich związku, stają przed Panem Bogiem i mówią mu: „Miłosierdzie przewyższa sprawiedliwość”.
Oni pokazują Bogu: „zrozum, to jest ponad nasze siły, żebyśmy się rozstali”. A właściwie oni pokazują coś więcej: „to jest nasza miłość i ona jest dobra”. Dochodzi w ten sposób do sporu miedzy miłością a Miłością. I to jest właściwy spór człowieka z Bogiem.
„Pan Bóg Ciebie na pewno nie potępi. Nie potępi! Bo jak ty mu pokażesz siłę twojej miłości, to On jest bezsilny.” – słowa mistrza Eckharta.
Pan Bóg daje się przekonać miłości. Miłość nie rozgrzesza, tylko przekonuje Pana Boga. Co to oznacza w praktyce? Daje nadzieję. I przypomina, że o miłość trzeba zabiegać, troszczyć się o nią, trzeba ją pogłębiać, a nie unicestwiać."
Dodał: marzyciel
Dodano: 08 XII 2011 (ponad 13 lat temu)
00
Najnowsze dyskusje do książek autora
Do książek autora nie dodano jeszcze ani jednego tematu dyskusji.