Janusz Płoński

"Zwołaliśmy za szafą radę konstytucyjną i ogłosiliśmy niepodległość. Państwo nazwaliśmy PPPP, sprawę rozwinięcia tego skrótu odłożyliśmy na później.

- Dlaczego PPPP? – dziwił się Magister. – To jakiś nonsens.
- No bzdura jakaś – dodał Konduktor. Zając milczał.
(...)
- Oto Polska – powiedział. – Prawdziwa i narodowa. Nasza.
- Polskie Państwo Prawdziwych Polaków – szepnąłem. – To jest to."

"Zabawiłem się przez chwilę myślą, że przy pomocy znajomych i przyjaciół oraz innych ludzi dobrej woli i tych skorych do wygłupu świrów zdobywam potrzebną ilość głosów popierających mą kandydaturę i naród wystarczającą większością głosów powierza mi najważniejszy urząd w państwie.
Moja przewaga nie powinna być miażdżąca, by nie załamywać psychicznie kontrkandydatów, nie powinienem też wygrać kilkoma głosami, by nie wywoływać wściekłości tego następnego, że przegrał minimalnie."

"Trzy minuty
Sekretarz prezydenta wprowadził naszą trójkę do wielkiej sali, z ogromnym gobelinem na ścianie. Powiedział, że prezydent zjawi się za kwadrans, przez ten czas możemy przygotować sprzęt, ustawić światła i wybrać odpowiednie miejsce.
Po piętnastu minutach Richard von Weizsäcker pojawił się w sali. Przeprosił, że ma tylko 45 minut. Poprosił o opowiedzenie mu krótko idei całego filmu i spytał, jak długie powinno być jego wystąpienie. Trzy minuty. Zastanawiał się przez chwilę, po czym zaczął mówić. Było to wystąpienie nawiązujące do tragicznej historii holocaustu, ale wyraźnie skierowane do młodych ludzi. To był jego osobisty apel o pozytywne korzystanie z historii, o zaakceptowanie jej i wyciągnięcie z niej wniosków. Kiedy skończył, spacerował chwilę w milczeniu. Potem zaproponował, byśmy nagrali jeszcze jedną wersję.
– Jestem pewien, że wybierzecie lepszą."