Dziwni są ci ludzie

Bernard Grynholc zafundował mi lekturę książki niezwykłej.
Początkowo myślałam, że mam do czynienia z książeczką naiwną- oto w świat fauny i flory wkracza człowiek. Niszczyciel, władca, postrach lasu.
Nic bardziej mylnego. Po raz kolejny zetknęłam się z książeczką krótką, lecz bardzo treściwą. Krótką, ale niosącą ze sobą wielką mądrość.
Krótką i może właśnie dlatego tak wartościową.

Narracja prowadzona jest z perspektywy drzewa. Poznajemy je w momencie, w którym dopiero zaczyna swoją drogę- jest małym nasionkiem, które musi walczyć o przetrwanie w świecie przyrody. Musi walczyć o wodę, słońce. Musi chronić się przed zwierzętami, które z łatwością mogłyby zagrozić jego wzrostowi. Drzewo prowadzi czytelnika przez kilka etapów swojego życia: dzieciństwo, dorastanie, wiek dorosły, starość aż do chwili śmierci.
Gdy jest już potęgą lasu, drzewem dorosłym, poznaje człowieka. Człowieka, którego zachowanie bardzo go zadziwia. Ma on moc zmieniania ustalonego porządku, wszystko jest mu podporządkowane. Niszczy, zabija.

Sens ich życia polega chyba na budowaniu, niszczeniu siebie i tego, co zbudowali.[1] 139


Oryginalnością tej książeczki jest próba oceny człowieka z perspektywy świata roślin i zwierząt. Świata bezbronnego wobec potęgi ludzkości, świata całkowicie zdanego na jego łaskę. Mamy tu do czynienia z gorzką analizą ludzkich poczynań.
Książeczka ta dla czytelnika dorosłego może stać się pretekstem do głębokiej zadumy nad światem, w którym żyje, nad swoją rolą w degradacji czy też ochronie środowiska naturalnego. Dla czytelnika młodszego może być świetnym przewodnikiem po prawach rządzących w świecie przyrody, lekcją o wartościach, szukaniu własnej tożsamości, celu w życiu, a także nauką o szacunku dla roślin. Polecam każdemu, czyta się jednym tchem, a później długo zastanawia nad własnymi wartościami..


Recenzja ukazała się także na blogu:
http://shczooreczek.blogspot.com/2011/03/dziwni-sa-ci-ludzie...