Piratika2: Kierunek Papuzia Wyspa

Wyjątkowo wredne dla recenzentów są książki, które przez większą część lektury zioną przeciętnością, a gdzieś na sto stron przed tylną okładką następuje nagły błysk. Nie wiedzieć czemu, książka robi się tak ciekawa, że nie chce się jej odłożyć przed poznaniem zakończenia, najczęściej wbijającego w fotel. Dlaczego wredne? Otóż dlatego, że ostatnie, zniewalające wrażenie bardzo stara się wymazać z pamięci czytelnika słabe początki. Uznając, że pierwsza część „Piratiki” jest niezwykle wredna, sięgnąłem po jej sequel.

Pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłem uwagę, była oczywiście okładka. Ta, podobnie jak przy wydaniu „Aktu Pierwszego” prezentuje samotną wyspę, jednak o ile użyte wcześniej kolory przywodziły mi na myśl brutalną, piracką walkę, o tyle tutaj moje skojarzenia poszły raczej w kierunku poszukiwania skarbów i rozwiązywania pirackich łamigłówek. Jak się okazało, w obydwu przypadkach nie miałem racji.

Zaczyna się dosyć spokojnie. Art, uratowana przez Feliksa od śmierci na szubienicy zwanej Drzewem Wisielca, wychodzi za mąż za swojego wybawcę. Żyją dostatnio w wielkiej posiadłości, chodzą na bankiety. Nie muszą się o nic martwić. Kto by nie chciał takiego życia? Kto? Oczywiście główna bohaterka, która tęskni za morzem i zrobi wszystko, by znów kierować swą radosną załogą na statku z Wesołą Molly na banderze. Jej pragnienia spełnia angielski rząd, który prosi bohaterkę o pomoc w wojnie z Francją. Art nie waha się ani chwili. Rząd udziela jej wszystkich potrzebnych zezwoleń oraz rekonstruuje jej legendarny statek – „Nieproszonego Nieznajomego”. Kapitan Blastside nie zamierza jednak trzymać się ściśle wyznaczonych reguł.

Więcej: http://qfant.pl/index.php?option=com_k2&view=item&id=1433:tanith-lee-%E2%80%9Epiratika-akt-drugi-kierunek-papuzia-wyspa%E2%80%9D