Nowy styl, nowe błędy

Poprzednie tomy "Legendy Drizzta" zaczynały dla mnie być już troszkę męczące. Monotonna akcja, przeplatana niezrozumiałymi opisami pojedynków bohatera z Artemisem Enteri oraz nagminne błędy stylistyczne przyprawiały o ból głowy. Tutaj widać już pewną zmianę stylu u Salvatore. Dostajemy powieść bardziej epicką, która nie skupia się tak bardzo na bohaterach, ale na ważnych wydarzeniach, dotyczących całych zbiorowości. Niestety autor tak bardzo skupił się na opisach batalistycznych, że zaginął nam całkowicie wątek psychologiczny postaci. Przykładem niech będzie Cattie-brie, która nagle gdzieś nam znika, by za kilkanaście stron powrócić, już całkowicie odmienioną. Co się z nią działo w tym czasie? Salvatore serwuje nam tylko lakoniczne wyjaśnienie. Powierzchownie potraktowana została również kwestia, która wstrząsa przecież wszystkimi bohaterami (pozytywnymi i negatywnymi, czyli chwilowy zanik magii na świecie. Ogólnie jednak książkę czyta się nieźle, pomimo tych małych potknięć autora. Warto również docenić odejście autora od utartych schematów pisania, dzięki czemu książka jest łatwiejsza w odbiorze od kilku poprzednich tomów.