rozczarowuje

O ile "Alchemik" Paulo Coelho wciąga swoją tajemniczością, krok po kroku uwodzi i jako książka drogi daje za sobą podążać (i choć nie odkrywa w efekcie żadnych nowych prawd, to jednak czyta sie z przyjemnością), o tyle "Na brzeku rzeki Piedry usiadłam i płakałam" po prostu nudzi. Rozwleczona na kilkaset stron, gdzie na każdej z nich jest tekstu tyle, co kot napłakał (spokojnie na 1 stronie zmieściłyby sie ze 4, co z powieści uczyniłoby krótką nowelę). Czyta się szybko i wolno zarazem, bo treść do bólu niby-uduchowiona i wzniosła.
W mojej ocenie jest to książka pretensjonalna, pseudo-filozoficzna. Kolejne akapity nie wnoszą kompletnie nic. Odnosi sie wrażenie, iż Paulo Coelho płynie, płynie swoją prozą, nie mając tak naprawdę wiele do powiedzenia. Próbuje podejść do tematu miłości, jednak zbyt patetycznie, jakby swoje pojęcie o miłości czerpał jedynie z mglistych wyobrażeń o niej. Książka przez niektórych określana jako "studium miłości duchowej", ma tak naprawdę niewiele z nim wspólnego. Opisy uczuć wyjęte niczym z grafomańskiej poezji, gdzie dusze się łączą, a serca zgodnie wybijają wspólny rytm".
Moim zdaniem to najsłabsza jego książka.