Klub Pickwicka

Pan Dickens jest niczym hipnotyzer. Biorąc jego książki (oczywiście mam na myśli te przesycone humorem) do ręki odbywamy swoistą sesję, która ma na celu nas oczyścić ze wszelkich smutków, zmęczenia czy chandry. "Klub Pickwicka" nie wprowadził mnie w głęboki trans, ale dzięki tej terapii pozwolił wypocząć i zabarwił codzienność szczyptą pozytywnej energii.

Pisarz opowiada nam historię kilku panów, przyjaciół, którzy tworzą tytułowy klub. Ich "przywódcą" jest Samuel Pickwick, postać niezwykła, której ulubioną rozrywką jest obserwacja i ocenianie ludzi "co do ich charakterów i zajęć". Poza tym niepozornym filozofem, znajdziemy tu całą gamę postaci niesamowitych i wyjątkowych. Każdy bohater potraktowany został bardzo poważnie, każda jednostka posiada swoją osobowość, mówi charakterystycznym dla siebie językiem i każda ma swoje wady, które wpędzają bohaterów w tarapaty. Panowie przeżyją wiele ciekawych przygód, śmiesznych, ale także tych nieco mniej zabawnych. Świat, w którym żyją postaci Dickensa jest barwny (mimo że angielski), w którym mężczyźni są dżentelmenami (a jeśli nie to biada im, gdyż honoru broni się pojedynkami), kobiety to eleganckie damy a relacje damsko-męskie są nie lada problemem, zwłaszcza dla panów.

Do powieści zostały wplecione wiersze, opowiadania (świetne!), piosenki - co bardzo mi się podobało, gdyż "Klub..." może niekiedy się dłużyć (zwłaszcza na początku), a dzięki takim zabiegom, czytelnik ma poczucie świeżości, odrywa się na chwilę od historii kompanów pana Pickwicka, dostaje dawkę naprawdę fantastycznych opowieści.

Twórczość Dickensa to proza, którą się kosztuje, każde zdanie wydaje się być wypieszczone i na swoim miejscu. Pisarz potrafi budować napięcie, rozśmieszać, przerażać i skłaniać do przemyśleń. Humor, kpina, ironia a w tle ważne problemy natury filozoficznej i społecznej.


http://dajprzeczytac.blogspot.com/