Surrealizm po japońsku

Przyznam że jestem bardzo zaskoczony "Końcem świata...", w wykonaniu Harukiego Murakami. Po pierwsze ogromną wyobraźnią twórcy, po drugie niezwykłym onirycznym klimatem. Tu rzeczywistość miesza się z czymś surrealistycznym, niemożliwym do uchwycenia ale podlegającym logice.

Utwór przeraża swą aktualnością, a jego fatalizm sprawia że z czasem boimy się o życie protagonistów.
Japoński autor snuje opowieść na dwóch płaszczyznach w wyobrażonej przestrzeni zwanej "Końcem Świata" oraz w Tokio. Oba światy są odrealnione oraz połączone motywami: jednorożcem oraz tym że główni bohaterowie wiążą się z bibliotekarkami.

W Tokio mamy dwa rywalizujące o wpływy organizacje. System zatrudniający naukowców i cyfrantów (matematyków których zadaniem jest szyfrowanie tajnych danych). Oraz fabrykantów, mafię, wykradającą te cenne dane. Starszy profesor zleca cyfrantowi szyfrowanie prac dotyczących dźwięku. Sama droga do laboratorium oraz badania tam prowadzone wyglądają jak zły sen. Najpierw dziwna winda, potem młoda kobieta ruszająca ustami ale nie mówiąca. Kolejno peleryna, gogle i droga ze szafy w ciemność i ledwo szumiący wodospad.

W drugiej przestrzeni bohater tracąc swój cień zostaje odizolowany od świata, czymkolwiek by on był. Strażnik mianuje go Czytelnikiem Starych Snów. Odtąd musi unikać światła słonecznego i codziennie razem z bibliotekarką czytać sny.

Japoński mistrz po raz kolejny oczarował mnie prowadzeniem pióra. Zwięźle napisy utwór, pochłonął mą uwagę.
Zdecydowanie polecam stawiając 9/10.