Idealna powieść świąteczna nieist-... A jednak! W końcu ŚMIERĆ doczekał się radości na swój widok, wystarczyło zamienić czarny kaptur na czerwony z białym puchem. Cała sytuacja przypominała mi trochę wielkie zamieszanie z "Miasteczka Halloween", ale "Wiedźmikołaj" jest typowo po pratchettowsku jeszcze bardziej pogmatwany i rozchichotany.
Jeżeli ktoś ma taką możliwość, to polecam sięgnąć po audiobooka. Jestem przekonana, że gdy spotkam ponownie ŚMIERĆ w uniwersum Dysku, to znowu będzie on miał grobowy, przepraszam, basowy głos Macieja Kowalika.
Przy okazji, uwielbiam, jak autor wykreował tę postać, wystarczył do tego prosty zabieg (wypowiedzi pisane zawsze wielkimi literami, jakby poza ramami tekstu). Słowa naprawdę mają moc i Pratchett doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Polecam, zwłaszcza zimą!
"- Zadziwiające [...] tylko wygląda, jakby myślał, tak?
- No... tak.
- Ale naprawdę nie myśli?
- No... nie.
- Czyli... sprawia wrażenie, że myśli, ale to tylko na pokaz?
- No... tak.
- Czyli właściwie jak każdy".
Opis:
Zapadła noc przed Nocą Strzeżenia Wiedźm.
I jest zbyt spokojnie.
Jest też śnieg, latają rudziki i gile, stoją ubrane drzewka, ale daje się wyraźnie zauważyć brak grubego osobnika, który przynosi zabawki...
Susan musi go odnaleźć przed świtem. Inaczej nie wzejdzie słońce. Niestety, do pomocy ma tylko kruka z apetytem na gałki oczne, Śmierć Szczurów i boga kaca. Co gorsza, ktoś wsuwa się je...
Ocena czytelników: 5.22 (głosów: 40)
Autor recenzji ocenił książkę na: 5.5