“To bezsilne duchy, które znikną, jeśli nie okażę im serca”

Książka, która mnie nie zachwyciła tak jak W pogoni za dalekim głosem. Niemniej jednak od samego początku towarzyszyła mi dość tajemnicza atmosfera. Najpierw pusty biurowiec w którym mieszka bohater. Biurowiec w którym przecież się pracuje a nie mieszka. Bohater – scenarzysta, (nieco pogubiony po swoim rozwodzie, zaszokowany faktem, że jego najbliższy przyjaciel nie chce już więcej z nim pracować) zaczyna odczuwać niepokój. Taki dziwny niepokój.

“Pierwszy raz poczułem to wyraźnie pewnej nocy w środku lipca. Było po jedenastej, siedziałem przy biurku, gdy nagle przeszył mnie dreszcz. Wyobraziłem sobie, że tkwię samotnie zawieszony w jednym punkcie ogromnej ciemnej przestrzeni. – Jest za cicho – mruknąłem do siebie. ”

Przypadkowo poznana kobieta, tajemnicza i druga po nim, mieszkanka biurowca, nagła chęć powrotu do dzielnicy swojego dzieciństwa Asakusy, wspomnienia rodziców którzy zginęli w wypadku kiedy bohater miał jakieś 12 lat, doprowadzają do bardzo niezwykłej sytuacji. Bohater trafia do cyrku gdzie przypadkowo trafia na .. swojego ojca. Jak to jest możliwe? Następnie spotyka matkę. Odwiedza dom swoich rodziców, którzy przecież zginęli a jednak żyją. Mają po 30 parę lat, podczas gdy mężczyzna ma już ponad 40. Dziwnie jest być starszym od własnych rodziców, prawda? I czy to jest inny wymiar? czy nasz bohater trafia do świata duchów? obcych? czy sam zaczyna kreować nierzeczywisty świat na swoje własne podobieństwo, ponieważ realny świat mu nie wystarcza albo jest niepełny? I czy to wszystko tak naprawdę dobrze się skończy?

Tajemniczość, napięcie i ten nieustający odruch oglądania się za siebie niczym z tych fantastycznych japońskich horrorów, które uwielbiam. Niepozorna książeczka, choć zaznaczam jeszcze raz, dużo słabsza wg mnie od “W pogoni za dalekim głosem”