Pokonując alagai

Głównymi atutami "Wojny w blasku dnia" są lekkie pióro, wartka akcja, mocne napięcie, zwięzłe opisy.
A najważniejsze wady dla mnie to: słabe dialogi, powielanie schematów narracyjnych, liczne nieścisłości.

Z każdą stroną powieść wciągała mnie coraz bardziej a autor przeniósł w całkiem inną rzeczywistość, tak więc zacząłem powtarzać nie tylko w myślach, poznane tu słowa: Everam, Alagai, Dama'ting, Hora. Od początku, czułem że nów i wielka wojna z demonami zbliża się.

Postacie mają niewiele wspólnego ze zwykłymi ludźmi. Można tu spotkać dobre - odważne, lub złe - tchórzliwe. Te dobre posiadają także inne walory, ale się między sobą słabo różnią. A pierwszoplanowe, nie tylko dążą do perfekcji, ale wykonują wszystkie czynności prawie idealnie.

W powieści skrzy się od seksu, co kontrowersyjne także sakralnego, w tej rzeczywistości nie ma żadnych zahamowań.

Rozdziały z Arlenem Balesem i jego narzeczoną Renną Tanner, najbardziej przypadły mi do gustu, natomiast te opowiadające losy Inevery czytało się gorzej.

Polecam tę jak dotąd najdłuższą powieść z cyklu, stawiając mocne 7/10.