Baśń średniowieczna

Książka zaczyna się od tego, iż znaleziony został tajemniczy obraz w piwnicy starego kościoła. Dalszy ciąg opowiada co się znajdowało na tym obrazie. Czarownik Stanisław służył kiedyś Królowi, lecz po nastaniu czasów by wszystkich co się czarami zajmują palić, został wygnany i zamieszkał w wiejskiej chacie. Od czasu do czasu piją z miejscowym diabłem. Z piekła uciekła pewna Diablica i znalazła schronienie właśnie u Czarownika. Marzyła ona o zbliżeniu się do Boga, oraz o ziemskim życiu. Tak się złożyło, że oboje się w sobie zakochali. Stanisław był w stanie zrobić dla niej wszystko, zerwał nawet kwiat paproci, który ma spełnić jej marzenie. Po Czarownika przybywają posłańcy i zabierają go na dwór Królewski. Tam poznajemy Króla, który kocha polowania bardziej niż swoje państwo. Królowa znęca się nad mężem za pomocą laleczki voodoo. Są również dwie królewny. Starsza próżna a młodsza cicha i skromna. Jest tam też królewicz, który nie ma odwagi by sprzeciwić się ojcu. Poznajemy tez błazna, który wydaje się być mądrzejszy niż cała królewska rodzina. A na koniec Ojciec Kurator, który steruje Królem jak chce, oraz wzbogaca się kosztem najuboższych. W piekle Jego Najsroższa Niemiłosierność, czyli Belzebub dostaje szału z powodu, iż uciekła im Diablica. Rozkazuje ją odnaleźć, podejmuje się tego młody, lecz głupi diabeł Boruta.
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Po tytule i okładce, spodziewałam się nudów, a tu miła niespodzianka. Opowiadanie bardzo mnie zainteresowało. Książka lekka i pełna humoru. Zawiera idealne połączenie dawnych legend i fantasty. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę oczarowana historią o diabłach i czarownikach. Wielkie brawa dla autora za styl i formę przekazu, iż nie zanudził a raczej pobudził wyobraźnie.