Nektar i ambrozja literatury

Można nie lubić jej książek, można nie czytać ich, ale dzienniki Virgini Woolf to zupełnie inna bajka.

Te tylko (dla niektórych aż) 800 stron czyta się i czyta z nieustającym podziwem dla kunsztu pisarki. Zachwyca język Woolf, lekkość pióra, celność myśli (nie rzadko odważnych). W pamięć wpisują się zwłaszcza tworzone przez pisarkę świeże, zaskakujące i trafne porównania, metafory oraz zgrabne i celne opisy przyjaciół i napotkanych ludzi (czytając je mamy przed oczami nie tylko wygląd fizyczny tych osób, ale przede wszystkich ich charaktery).

Z ciekawością czyta się również o tym jak postrzegała życie mieście oraz na wsi, wydarzenia polityczne (m.in wojna) w ówczesnej Wielkiej Brytanii i związane z nimi komentarze pisarki. Jesteśmy też "uczestnikiem" powstawania kolejnych powieści Woolf i związanych z tym rozterek, problemów i radości.

Dzienniki Woolf to nektar i ambrozja. I chciałoby się jeszcze czytać i czytać (co jednak może skutkować problemem z czytaniem współczesnych nie tak bogatych jeśli chodzi o styl i zawartość tekstów)