Ocean który jest lustrem.

"Nie potrzeba nam innych światów. Potrzeba nam luster. Nie wiemy, co począć z innymi
światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy. Chcemy znaleźć własny, wyidealizowany obraz; to mają być globy, cywilizacje doskonalsze od naszej, w innych spodziewamy się znowu znaleźć wizerunek naszej prymitywnej przeszłości."

"Solaris" to moje drugie spotkanie z twórczością Pana Lema. I ta druga "Lem-oniada" smakowała mi znacznie bardziej od pierwszej.
Po przeczytaniu tej powieści dochodzę do wniosku, że nieważne ile światów wśród galaktyk odkryjemy, czy skontaktujemy się z innymi cywilizacjami, czy w ogóle one istnieją, ciągle pozostaniemy sobą z własną ułomną naturą. Ważne czy będziemy umieli się nią cieszyć, czy męczyć, wśród innych i w sobie.
Solaris to nazwa planety, która krąży wokół dwóch gwiazd, nazywanych Słońcami. Mamy więc na niej w ciągu doby, o której nie wiemy jak długo trwa, choć domyślam się że około 24 godzin, dwa dnie i noce. Planeta utrzymuje się na orbicie gwiazd bliźniaczych, dzięki łamiącemu wszelkie prawa fizyczne neutrinowemu oceanowi. Plazmatyczny ocean, jest jakby myślący, tworzy na swojej powierzchni niesamowite kształty, bywają wśród nich takie, jakie występują na ziemi, a także reaguje na bodźce.
Gdy astronauci, robią niedozwolony eksperyment, wysyłają w głębię oceaniczną wiązkę promieni rentgenowskich. Głębia odpowiada czymś niesamowitym, tworzy postacie ludzkie, które dla astronautów są niewygodne, bo to osoby z ich przeszłości, bardzo bliskie, osoby które są ich wyrzutem sumienia.
Powieść czyta się dobrze i szybko, wątek jest sprawnie poprowadzony, a akcja niespodziewanie zmienia kierunek, co może zaskoczyć. Trochę dłuży opis, kształtów które wyłaniają się z oceanu, ale to jedyny minus.