"Kiedy tak słuchałam ich okrzyków, zazdrościłam im, jak to mi się często zdarzało. Nie chciałam mieć tego, co oni, ale chciałam chcieć tego co oni; dla nich szczęście wydawało się czymś łatwiejszym."
Dodał: parisienne
Dodano: 13 XII 2010 (ponad 14 lat temu)
+30
"Zawsze uważałam, że chwile, kiedy drugi człowiek cię rozszyfrowuje, są osobliwie smutne; przypuszczam, że patos tych chwil wynika z ich rzadkości, ze sposobu, w jaki kontrastują z większością innych interakcji. Takie przypomnienie, że może być inaczej, że wcale nie musisz przechodzić przez życie jako ktoś nieznany, ale prawdopodobnie tak właśnie je przejdziesz – tego elementu niemalże nie daje się znieść."
Dodał: parisienne
Dodano: 13 XII 2010 (ponad 14 lat temu)
+30
"Osobiście lubiłam pustkę zimy; zimą bycie nieszczęśliwym nie przeszkadzało, w odróżnieniu od innych pór roku."
Dodał: parisienne
Dodano: 13 XII 2010 (ponad 14 lat temu)
+30
"Może dla niego to było jak z tą sytuacją, kiedy zbierasz się w sobie i rzucasz się całym ciałem na drzwi, które rzekomo są zamknięte na zamek, podczas gdy one otwierają się bez trudu – bo w ogóle nie były zamknięte – i stoisz wtedy jak wryty, zaglądając do wnętrza pomieszczenia, próbując sobie przypomnieć, czego tam właściwie szukasz."
Dodał: parisienne
Dodano: 13 XII 2010 (ponad 14 lat temu)
+30
"Sądzę, że coś często sprowadza się wyłącznie do kontrastu – na przykład kiedy chorujesz, zastanawiasz się, dlaczego podczas tych wszystkich miesięcy, kiedy miałaś w sobie tyle sił,
w ogóle nie doceniłaś swojego zdrowia."
Dodał: parisienne
Dodano: 13 XII 2010 (ponad 14 lat temu)
