"Dla niego to było mrocznym przejściem prowadzącym donikąd, znowu donikąd i znowu donikąd, i jeszcze raz donikąd, wciąż i na zawsze donikąd, gdy leżał ciężko na łokciach wspartych w ziemię - donikąd, w mrok, w nieskończoną nicość i ciągle w tą niewiadomą nicość, teraz i zawsze donikąd, i znowu nieznośnie, raz jeszcze donikąd - aż wreszcie ponad wszelką wytrzymałość, coraz mocniej, mocniej, mocniej, nagle, piekąco, wciąż w nicość, i wtem nicość znikła, czas się zatrzymał, oboje znaleźli się poza czasem i wtedy uczuł, że ziemia poruszyła się i usunęła spod nich."
Dodał: Netusia
Dodano: 09 III 2009 (ponad 16 lat temu)
