Do oblężenia Zbaraża doszło w trakcie rebelii kozackiej, zwanej powstaniem Chmielnickiego, zapoczątkowanej w 1648 roku.
W odróżnieniu od poprzednich buntów kozackich ten posiłkowali Tatarzy. Było to spowodowane agresywną polityką polską wobec Chanatu Krymskiego w latach 1646-1647, a szczególnie dwoma wyprawami zaczepnymi polskich magnatów na terytorium tatarskie w roku 1647. Chan tatarski Islam III Gerej liczył na to, że wspierając zbuntowanych Kozaków odsunie niebezpieczeństwo wiszące nad swym państwem.
W walkach, do których doszło w 1648 roku, Kozacy wspierani przez oddziały tatarskie odnieśli zwycięstwa nad armią koronną w starciach nad Żółtymi Wodami, pod Korsuniem i Piławcami. Następnie podeszli pod Lwów, a po otrzymaniu okupu od mieszczan ruszyli dalej i oblegli Zamość. W tym czasie w Warszawie trwała elekcja tj. wybory nowego króla.
Po wybraniu przez szlachtę Jana Kazimierza, któremu poparcia udzielił Chmielnicki, armia kozacka wycofała się na Podole i Ukrainę, tzn. Kijowszczyznę, Czernichowszyznę i Bracławszczyznę. Posiłki tatarskie odeszły z łupami na Krym. W ślad za wycofującymi się Kozakami ruszyła armia koronna. Na Podolu doszło w lutym i marcu 1649 roku do serii starć, którą przerwało zawarcie rozejmu, mającego obowiązywać do 23 maja.
Niniejsza praca traktuje o samej bitwie pod Zbarażem do jakiej doszło 10 lipca i następującym po niej oblężeniu trwającym od 11 lipca do 24 sierpnia. W batalii tej niewielka, licząca 9000 żołnierzy i 6 000 ciurów obozowych armia polska, powstrzymała olbrzymią armię kozacką złożoną z około 120 000 i tatarską liczącą wraz z posiłkami tureckimi do 40 000 wojowników (z różnymi sługami, żonami, dziećmi i niewolnikami w wojskach sprzymierzonych było od 260 000 do 300 000 ludzi). [edytuj opis]
Czytelnicy tej książki polecają
Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo: