Krzyk

"Życie zabiłoby nas wszystkich, gdybyśmy nie zapominali, pani Geringën. Zapomnienie sprawia, że nie myślimy cały czas o absurdzie naszego istnienia. Żyjemy, nie wiedząc, skąd pochodzimy, i umrzemy, nie wiedząc, dokąd zmierzamy. Jak żyć pomiędzy? Jak nie być sparaliżowanym brakiem sensu? To logicznie niemożliwe. A jednak większości z nas się to udaje, zachowujemy się, jak gdyby nigdy nic. Ale proszę sobie wyobrazić, że zostaje pani zmuszona myśleć o tym absurdzie, nie mogąc robić nic innego… Nie mam pewności, czyby to pani zniosła. Możemy się tak poczuć, stając w obliczu śmierci bliskiej osoby."

"Każda epoka ma swoje przekonania, a teraźniejszość bywa zarozumiała w ocenianiu przeszłości."

"A więc to prawda, co się mówi na pani temat… Jest pani milczkiem. Nie szkodzi, często prowadzę rozmowę za dwoje. Proszę jednak bez obawy dać mi znać, jeśli to pani przeszkadza, w towarzystwie zmarłych nabrałem złych nawyków."