Żółwik Emil i zaczarowane okulary

"Naprawdę nie wiedzieliśmy, że te okulary są magiczne.
- Jak magiczne? Zwykłe, tęczowe okulary. Wiecie, że ja kocham tęczę.
- Tak, ale kiedy je zakładasz, to znikasz.
- Nie wierzę. Jak mogę znikać? To tylko plastik i kawałek szkła - pomyślał zdumiony.
- Naprawdę, musisz nam wierzyć.
Wiewiórka Weronika wpadła na pomysł.
- To daj mi je na chwilę. Pokażę ci, że mówimy prawdę.
Emil oddał okulary. Po chwili wiewiórka zniknęła.
- O, ja - powiedział Emil z niedowierzaniem. - Jak to się stało?"

"- Ja tu rządzę i macie mnie słuchać. Kiedy ja mówię to wy słuchacie, a kiedy ja wam pozwolę, to wy będziecie mówić. Czy wy uszu nie myjecie?
Dzieci zaczęły się śmiać.
- My mamy ciebie słuchać, bo ty masz kapelusz? Nie żartuj sobie z nas.
Po chwili Emil zabrał kapelusz z głowy bobra i tańcząc śmiał się.
- To co? Teraz wy macie się mnie słuchać, bo ja mam kapelusz, a ty nie masz.
Wszystkie dzieci śmiały się z bobra, a on nie wiedział jak ma się zachować. Zawstydzony powiedział tylko:
- Upiekło się wam. Znajdę sobie inny kapelusz."