Dziecko ze szkła. In vitro – moja droga do szczęścia

Dagmara Weinkiper-Hälsing

[zmień okładkę]

Autorka opisuje w swojej książce w sposób subiektywny, a zarazem humorystyczny, przeżycia, przemyślenia oraz przebieg procedury in vitro od strony pacjenta. Jej zapiski są głosem osoby wierzącej, a jednocześnie głosem matki ukochanych dzieci, których nie byłoby na świecie gdyby nie cud in vitro. W przedmowie do książki prof. Jacek Szamatowicz tak pisze: „Dziecko ze szkła jest zapisem drogi jednej z wielu par, codziennie czekających na cud, jakim jest posiadanie potomstwa. Ukazuje się nam obraz codziennego podporządkowania się procedurom związanym z leczeniem niepłodności przedstawiony oczami kobiety. Ponieważ wiele zabiegów związanych jest ściśle z konkretnymi dniami cyklu, procedury lecznicze wymagają postawienia priorytetu niezależnie od tego, czy alternatywą jest praca, czy życie towarzyskie. Książka dzień po dniu opisuje zmagania pary małżeńskiej poddanej leczeniu niepłodności. Opisuje procedury, którym trzeba się poddać, stres z nimi związany i ból, głównie psychiczny, jaki towarzyszy niepowodzeniu leczenia.”
Dagmara Weinkiper-Hälsing urodzona we Wrocławiu, pochodząca z Bogatyni, absolwentka Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego, a także Wydziału Teatralnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy we Wrocławiu. Zafascynowana teatrem, malarstwem i muzyką. Na stałe mieszka w małej szwedzkiej miejscowości, w której wychowywał się i dorastał jej mąż. Pracuje w Urzędzie Gminy Edsbyn. Matka trójki dzieci: córeczki Lilly i bliźniąt Noela i Leona.
Książka została objęta patronatem przez Stowarzyszenie na Rzecz Leczenia Niepłodności i Wspierania Adopcji „Nasz Bocian”.
[edytuj opis]

Czytelnicy tej książki polecają

Niestety zbyt mało osób przeczytało tę książkę, aby móc polecić Ci inne publikacje.

[dodaj cytat]

Popularne cytaty

"Żyj jak zwykle, normalnie - zalecają lekarze. Normalnie to znaczy jak? Życie pary starającej się od kilku lat o dziecko nie jest normalne. Odliczanie, seks w określonych dniach, comiesięczna nadzieja i comiesięczna beznadzieja. Testy ciążowe, testy na określenie dni płodnych, łykanie kwasu foliowego, olejku z wiesiołka, maca, picie ziółek. Serwowanie zastrzyków w brzuch, czopki dopochwowe w nadziei na cud. Balansowanie między optymizmem a pesymizmem.
Desperackie poszukiwanie rad, gwarancji, że będzie dobrze, że jeszcze nie wszystko stracone. Świat kurczy się i koncentruje na jednym. Frustracja, lęk i ciągła nadzieja.
W tym wszystkim dwoje ludzi.... Na wymioty zbiera im się od komentarzy typu Postarajcie się zrelaksować i nie myśleć o zajściu w ciążę, wyjedźcie gdzieś razem, kupcie sobie psa
Pary starające się o dziecko nie potrzebują współczucia. Oni potrzebują zrozumienia. Każda ze starających się par nie raz zadaje sobie pytania - jak długo można żyć w takim zawieszeniu, taką tymczasowością, koncentracją na czymś, czego może się nie osiągnie...."

Dodał: Laaadyred Dodano: 01 V 2015 (ponad 10 lat temu)

0 0

[dodaj temat]