Adam i Ewa idą do Nieba

"W każdym razie, obserwując ich, zatęskniłem za literaturą amerykańską. Fitzgeraldem, Salingerem, Hemingwayem. Tonami samej prawie najlepszej klasyki. Znosiła ją do domu babcia, później ja sam, odpowiednio zaadaptowawszy się pod warunki stworzone przez nią. Tak więc patrząc na nich, postanowiłem, że nigdy nie założę okularów. Nigdy. Pomny chrztu postanowiłem, że będę czytał samą wyobraźnią."

"W końcu przyszła surowa zima. Warstwy lodu, sople, szron, wszystkie te elementy istniały zupełnie odrębnie od karykatury życia, które tu ówdzie zwisało zupełnie jak leniwiec cierpliwie czekający, aż ten dziwny, szkolny teatrzyk któregoś dnia niczym brzydkie kaczątko ożyje i z powrotem nabierze kolorów. Szarości dnia tak nużyły, że postanowiłem odnaleźć w nich choć fragment innej rzeczywistości, niepasującej do tej prostej układanki, wyciosanej z betonowych płyt."

"Pewnego parnego, sierpniowego wieczora, gdy lejący się z nieba strumieniami piekący żar powoli ustępował miejsca obojętnemu mrokowi, ciszę przecięła fala niekontrolowanej histerii. Czy była ona wynikiem niebywałej agresji, czy raczej wstydu wynikającego z faktu, że wydano mnie na świat takim, jakim byłem, ludzkim wodewilem? Nie wiem, nie jestem tego pewien. Nie widziałem siebie, nie widziałem nic. Wokół mnie ochronka, siatka maskująca."