Wybacz mi, Leonardzie

"W lesie jest zimno i ciemno, a mnie ciekawi, czy to samo czeka mnie, kiedy wreszcie umrę - czy stanę się podobny do głupiego, nieodczuwającego, niemyślącego niezwracającego na siebie uwagi drzewa. Mam nadzieję, że nie będę odczuwał niczego."

"Przystawiłem sobie pistolet do skroni i przyciskam skroń do metalowej obręczy. Coraz mocniejszemu wpychaniu wylotu lufy walthera P38 w miękki fragment czaszki towarzyszy miłe uczucie - przypominające niemal masaż. Zupełnie jakby walther P38 był starym kluczem, który próbuję wpasować w otwór starej kłódki, a kiedy zdołam to zrobić, usłyszę metaliczny szczęk, drzwi się otworzą, przejdę przez nie i będę uratowany.
- Niech zamek szczęknie, Leonard - szepczę do siebie. - Wystarczy, że zaciśniesz palec wskazujący i wszystko będzie dobrze. Myśli ustaną. Skończą się problemy. W końcu odpoczniesz."

"Obserwując ich, wpadam w przygnębienie i myślę sobie, że nie chciałbym nigdy wydorośleć. Że dokonałem wyboru najlepszego z możliwych, decydując się na użycie walthera P38."