Na krawędzi światów

"Matylda wiedziała, że w przyszłości, gdy założy już własną rodzinę, nie będzie ona wyglądała tak, jak sobie to wymarzyli jej rodzice. Nie będzie wystawnego przyjęcia weselnego, nie będzie dużego, wspaniałego i pustego domu, nie będzie wyścigu za tym, co materialne i co nie gwarantuje szczęścia w rodzinie. Matylda marzyła o cichym i skromnym ślubie w gronie najbliższych, domu gdzieś na odludziu i pracy, która może nie będzie przynosiła jej kokosów, ale na pewno da jej wiele satysfakcji. Wiedziała, że satysfakcja i spełnienie własnych, nawet tych najskromniejszych marzeń, jest o wiele bardziej przyjemniejsza niż życie w ciągłym biegu i stresie, w poczuciu tego, że robi się coś bez sensu, albo tylko tak, po prostu, dla kasy. Marzenia są nieodzownym elementem każdego z nas. Matylda bardzo dobrze o tym wiedziała. Była świadoma tego, że spełnianie marzeń jest celem w życiu każdego człowieka. Jednak jej rodzice za cel w swoim życiu uważali tylko swój indywidualny sukces zawodowy, a tym samym, korzyść materialną. Matylda wiedziała, że jej marzenia są inne, opierają się na innym schemacie. Kierują nią inne wartości, inaczej postrzegała otaczający ją świat."

"Jak można tak skonstruować świat? Jak można pozwolić na coś takiego? Czy w dzisiejszych czasach już nie ma sprawiedliwości? Czy można dopominać się o swoje prawa? Czy świat tak skonstruowany może dobrze funkcjonować? Może cieszyć się uznaniem obywateli? Czy w takim świecie można mieć do kogokolwiek zaufanie? Te i jeszcze inne nurtujące ją pytania, kłębiły jej się po głowie. Ale w żaden sposób nie umiała znaleźć na nie odpowiedzi, która zadowoliłaby ją w pełni."

"Jednak tak jest skonstruowany świat i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Każdy z nas szuka w nim swojego miejsca, ale w takim nieładzie i chaosie go znaleźć, jest wręcz niemożliwe. Ludzie, którym brak odwagi, by realizować swoje marzenia, są skazani do końca życia liczyć na czyjąś pomoc, zrozumienie, jałmużnę. Jest im z tym źle i czują się niekomfortowo, ale jest im tak wygodniej, nie muszą się o nic martwić, problemy mają bardzo niewielkie, albo ich w ogóle nie mają, żyją u innych, nie tylko w domu, ale i w ich całym ziemskim życiu. To jest jak niewolnictwo, tylko w wymiarze łagodniejszym, ale czy lepszym, czy gorszym, to już zależy od człowieka, od jego sposobu patrzenia na świat, na to, co go otacza i czym żyje. Jednak my ludzie tego współczesnego świata nie powinniśmy być obojętni na takie traktowanie, mamy obowiązki, ale też i prawa, które nam się zwyczajnie i po ludzku należą. Czy to jest tak trudno zrozumieć?"