Stanisław Nowak zawsze pisze w drugiej osobie, zawsze do kogoś apeluje. Do siebie, do czytelnika, do Boga. Nie tylko mówi, ale stawia warunki, ostrzega, przestrzega, zapowiada. Apeluje głównie do logiki, ale posługuje się też obrazem - szczególnie ujmujące są wiersze dotyczące niedoli zwierząt. [edytuj opis]
Możesz dodawać nowe lub edytować istniejące tagi opisujące książkę. Pamiętaj tylko, że tagi powinny być pisane małymi literami oraz być dodawane pojedynczo:
Oceń tę książkę:
Dodał: 