Okiem pacjenta

"Zbigniew Herbert w jednym z wywiadów użył słów, które są mi bardzo bliskie: „Powinno się płynąć zawsze pod prąd, do źródeł. Z prądem płyną tylko śmieci. A jeżeli się nie dopłynie, to przynajmniej sobie człowiek mięśnie wyrobi."

"Gdy się ma za sobą trochę lat obserwacji i doświadczenia, to nieuchronnie przychodzi pytanie, czy cena, która ktoś płacił za przetrwanie, nie była zbyt wysoka. Jeżeli człowiek zaparł się samego siebie i to więcej niż trzy razy, sprzeniewierzył się przyjaźni, miłości, zdradził wartości, które go uformowały, to wypada zapytać, czy rzeczywiście przetrwał. Fakt, że ktoś żyje, nie jest wystarczającym dowodem, że przetrwał człowiek."

"Wystąpił u mnie syndrom niezgody na rzeczywistość.
Człowiek dąży do kontaktu z ziemią, z jej witalnością, z przemożną siłą corocznego odradzania, z powtarzalnością narodzin i śmierci, z drzewami, które Nabokov nazwał wędrowcami, z ptakami, które podsycają i zaspokajają ludzką tęsknotę.
Oczywiście są ludzie, którzy nie umieją funkcjonować bez hałasu miasta, chaosu centrów handlowych, bełkotu pubów i kawiarni. Ja lepiej się czuję, gdy idę przez las, słyszę ptaki, obserwuję sarny."