Burza z krańców ziemi

"-Gdy usłyszysz coś od Sanny, to powiedz, że o nią pytałem - poprosił.
Astrid spojrzała na Thomasa.
A gdy usłyszysz coś od Boga - pomyślała - to powiedz mu że ja cały czas o niego pytam"

"-W lecie w domu można posiedzieć tylko, jak leje jak z cebra - powiedział im, i dzieciaki wyszły. Ale nie miały pojęcia, co mają robić. Stały na podwórku jak niemrawe sieroty. Po jakimś czasie Manfred zobaczył, jak stoją w kółku ze splecionymi rękami. Kiedy je zapytał, co robią, odpowiedziały, że modlą się do Boga, żeby zesłał ulewę"

"Siedzisz tu jak uwięziona w wieży, dniem i nocą, świątek - piątek, w tym wytwornym biurze o cholernie szacownych tradycjach, które niechby trafił szlag, z tymi przepitymi właścicielami, którzy rozbierają cię wzrokiem, podczas gdy prawdziwe życie przepływa gdzieś obok. W końcu nie jesteś pewna, czy chce Ci się płakać, czy robić rewolucję, a jedyne na co cię stać, to przywlec się do domu i paść przed telewizorem, który znieczuli twój lęk migotaniem ekranu"