Komentarze do książki Kiedy dzieje się cud

"Nie.
Poleciał…
Niech cię prowadzą aniołowie…
I wtedy jej pierś się uniosła. Córeczka ze świstem wciągnęła powietrze, choć respirator już nie pracował, choć w ustach i nosku nadal tkwiły plastikowe rurki.
Wyczułam serce.
Bicie serca.
Kolejny oddech.
A potem się zakrztusiła…
Zakrztusiła! [...]

Ciszę, jaka zapadła w szpitalnej sali, przerwał krzyk Karen. Żona wyprostowała się gwałtownie na łóżku, wołając:
– Ona się krztusi! Krztusi!
Pochyliłem się i wyszeptałem:
– Wiem, kochanie. Ale pozwólmy jej odejść…
– Ona się zakrztusiła!
Kątem oka dostrzegłem ruch na ekranie monitora pracy serca.
– Boże drogi…
Lekarz również to zauważył:
– Wróciło tętno."

Według mnie najpiękniejszy moment w całej książce. Byłam cała popłakana... Zużyłam z 20 husteczek przaz tą krótką chwilę... :

"Taka maleńka i krucha, jakby jej w ogóle nie było. Jakbym trzymała w objęciach, a raczej starała się trzymać, garść kropli deszczu. Słyszałam, jak oddycha, czułam miarowe ruchy klatki piersiowej, łagodne ciepło córeczki…
Niech twoja miłość nie oziębnie… Zapach jej ciała, jej szamponu… Niech cię Pan błogosławi i strzeże…
… jej oddech… Szeptałam Sherry do ucha nasz wieczorny pacierz cichutko – tak żeby tylko ona mogła mnie usłyszeć… Kiedy do snu zamknę oczy…oddech… a potem cisza… Ty opieką mnie otoczysz…
Przypomniałam sobie, jak powtarzała po mnie słowa modlitwy, jak zarzucała mi rączki na szyję, kiedy całowałam ją na dobranoc i okrywałam kołderką pod samą brodę… Poczułam, jak klatka piersiowa córeczki przestała się unosić… Jeśli we śnie umrzeć muszę… Pod dłonią czułam zamierający trzepot serca, jak odgłos skrzydełek odlatującego ptaka. Zabierz, Panie, moją duszę. Cisza. Jak gdybym rzeczywiście poczuła moment, w którym z mojego dziecka uchodziło życie: ostatnie westchnienie jak uderzenie skrzydeł, niemal fizyczny byt, który jeszcze próbowałam złapać. "